Επειδή είμαστε σε μεγάλη φόρμα ως προς την αναζήτηση "κοινά αποδεκτών
λύσεων" που να τους έχουν όλους χαρούμενους... με βιρτουόζικες
τροποποιήσεις "κόψε-ράψε" σε "ονόματα" και "νοήματα" ως και χωρών..., με
την σχετική εκπαίδευση που έχω πλέον από τα ΜΜΕ, τολμώ να προτείνω μια
συμβιβαστική λύση για τον "Φύλακα" (Phylax) που θα ικανοποιήσει τόσο το
Δήμαρχο όσο και τους πολίτες... Στην συνημμένη εικόνα εισηγούμαι το μνημείο για την Γυναίκα-Αστυ-Phylax η οποία μάλιστα ουδέποτε έχει τιμηθεί μέχρι σήμερα!
😜Προσοχή! Ακολουθεί κείμενο πολλών λέξεων! Όσοι βαριόμαστε ας προσπεράσουμε! ...
________________________
Να πω κατ' αρχήν ότι είναι παγκόσμια παραδοχή (που έχει να κάνει με τη φύση των ανθρώπων και δεν είναι κάτι νέο) ότι, όταν οι πολίτες αποστρέφονται τον χώρο που τους "δημιουργούν" οι ειδικοί και οι διοικούντες τότε τον παραβιάζουν και τον βανδαλίζουν! Αντίθετα όταν κατανοούν και τέρπονται από τον χώρο που τους "δημιουργούν" τότε τον οικειοποιούνται και τον προστατεύουν χωρίς ή με την ελάχιστη αστυνόμευση... Είναι πρόοδος, είναι επίτευγμα για τις επιστήμες και τέχνες που ασχολούνται με τον χώρο και ειδικά με το δημόσιο χώρο η αναγνώριση τον τρόπων αυτών με τους οποίους ο χώρος γίνεται θετική εμπειρία και εργαλείο προόδου και σκηνικό θετικών ανθρώπινων δραστηριοτήτων! Όταν αυτό δεν επιτυγχάνεται φταίνε οι "ειδικοί" που ασχολήθηκαν και όχι οι πολίτες - κάποιοι ακραίοι εκ των οποίων θα δράσουν αρνητικά!
----
Επειδή πολλά ακούστηκαν, ας ξεκαθαρίσουμε λίγο το τοπίο...
1ον: Μία βασική παράμετρος της τέχνης είναι η επίτευξη νοήματος. Η "επιτυχία" το καλλιτέχνη στηρίζεται όχι τόσο στη "τέρψη" του κοινού από το "έργο", όσο στην ισχύ στην παραγωγή, αλλά και μετάδοση νοήματος.
2ον: Τι έργο τέχνης μεταδίδει νόημα ανεξάρτητα από τη βούληση του καλλιτέχνη. Έτσι ελάχιστη και εντελώς τεχνική και υποβοηθητική είναι η ερμηνεία του "έργου" από τον καλλιτέχνη ή και τον "ειδικό" της τέχνης. Βλέπετε το "έργο" τέχνης δεν είναι "gadget" που συνοδεύεται από "user's manual"...
3ον: Καρά-τσεκαρισμένο/ελεγμένο πολλάκις και παραδεκτό κι από μεγάλους καλλιτέχνες αλλά και τάσεις της τέχνης είναι ότι και το πιο δυσνόητο "έργο" κινητοποιεί ισχυρά και βασικά συναισθήματα σε κάθε αποδέκτη ανεξάρτητα από την μόρφωση ή την καλλιέργειά του. Για παράδειγμα, κάποιος που δεν έχει σχέση με αφηρημένη τέχνη θα μπορέσει να εκφράσει μπροστά σε ένα έργο αφηρημένης τέχνης την ευχαρίστησή του ή τη δυσαρέσκειά του ακόμη κι αν δεν μπορεί να αιτιολογήσει την στάση του αυτή απέναντι στο "έργο". Υπό την έννοια αυτή... κάθε τοποθέτηση είναι σεβαστή και δεν προηγείται η θέση του ειδήμονα.
----
Με αυτά κατά νου, αν το νόημα είναι του "Φύλακα" (Phylax) η ισχύς στη μετάδοση του νοήματος είναι ισχνή και γεμάτη παράσιτα άλλων ισχυρότερων νοημάτων... καθώς το νόημα που εκπέμπεται ΔΕΝ είναι του "Φύλακα" (Phylax).
Ακόμη περισσότερο... αν το νόημα που εισπράττει το κοινό στο οποίο και απευθύνεται, ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΣΗ ΤΟΥ, το "έργο" είναι του "δαίμονα" ή εν γένει μιας μορφής που παραπέμπει στο μεταφυσικό "κακό", τότε δυστυχώς συμβαίνουν δύο πράγματα:
(α) Αφενός έχει αποτύχει το "έργο" να μεταφέρει το - από το όνομά του - νόημα και
(β) αφετέρου έχει επιτύχει να μεταφέρει ένα νόημα με αρνητικό πρόσημο για το κοινό στο οποίο ΔΗΜΟΣΙΑ απευθύνεται! Δεν είναι θέμα θρησκοληψίας, δεν είναι ο "δαίμονας" αλλά είναι η εικόνα που ανασύρει την οπτική αντίληψη περί του μεταφυσικά προσδιοριζόμενου "κακού" μέσα από τους κώδικες που ήδη γνωρίζει το κοινό στο οποίο δημόσια απευθύνεται το "έργο".
----
Να πάμε σε πιο ειδικά αισθητικά ζητήματα;
Αυτά που έχουν ουσία και για τον "τεχνοκριτικό";
Από πλαστικής άποψης αρκετά άρτια υλοποιημένο με προσεγμένες αναλογίες, από μόνο του δεν αποτελεί σύνθεση ΑΡΑ υποχρεωτικά σκηνικό του είναι ο χώρος με τον οποίο γίνεται σύνθεση μέσω της στάσης του και της τοποθέτησής του. Απουσία δυναμικής, στρογγυλοκαθισμένο κι άνευ εγρήγορσης, σε στάση "μοντέλας σε τηλεοπτικό σόου" ή "αυστηρού και υπεροπτικού εξουσιαστή καθήμενου σε θρόνο"... Δεν πληρεί συνθετικά το κριτήριο της επιφυλακής του φύλακα/υπηρέτη του χώρου. Μόνη εξαίρεση τα κινούμενα φτερά... Η επιλογή του χρώματος του "έργου" σε συνδυασμό με την inox βάση του με την οποία δεν συνεργάζεται συνθετικά αλλά απλά εδράζεται σε αυτήν δεν το ευνοούν.
Λίγο πιο κάτω στην ανάλυσή μας, προκύπτει κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Χρώμα κόκκινο, inox υπερυψωμένη βάση, και χωροθέτηση καθιστούν το "έργο" landmark στο χώρο! Ορίζει την περιοχή του και εισάγει/επιβάλει τον "κανόνα" του στο χώρο. Δεν εντάσσεται αλλά επικυριαρχεί και "εξουσιάζει" μια περιοχή που ορίζει!
Landmark είναι! Χαρακτηριστικότατη, κραυγαλέα περίπτωση! Και μάλιστα με απόλυτη σχεδιαστική και συνθετική πρόθεση να λειτουργήσει ως τέτοιο! Αυτή την αντίληψη διεγείρει!
Τί κάνει λοιπόν το Landmark; Σηματοδοτεί ισχυρότατα το χώρο κι μέσω αυτής της σηματοδότησης διαντιδρά με το κοινό! Έτσι, αν σε αυτόν τον "εξουσιαστή" του χώρου το κοινό δεν μπορεί να αναγνωρίσει "καλές προθέσεις" (με κάποιον από την πληθώρα των διατιθέμενων τρόπων και χειρισμών που έχει στη φαρέτρα του ο καλλιτέχνης) αλλά αντίθετα βρίσκει νοήματα γύρω από την μεταφυσική του "κακού" τότε... το κοινό δεν ευθύνεται για την αρνητική ερμηνεία και την οξεία αντίθεσή του!
Σαφώς βέβαια τα MEDIA έχουν δικούς τους τρόπους να βγάζουν ετυμηγορίες με βάθος ανάλυσης... αμέτρητο!
Αναρτήσεις
