Από φίλο. Άναδημοσίευση post του στο FB...
::::::::
Γυρίζοντας από Θεσσαλονίκη (κάπου στο δεύτερο μισό του Αυγούστου) σταματήσαμε, φέτος για δεύτερη φορά (είχαμε σταματήσει και πέρυσι και μας άρεσε) στην παραλία Αγχιάλου.
Φέτος είχε κύμα (σε αντίθεση με πέρυσι) και με το που κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο είδα στο κύμα που υψωνόταν και φέγγριζε (σαν ημιαδιάφανος τοίχος) τη φιγούρα μιας μέδουσας... Από τις γνωστές καφέ μέδουσες που δεν τσιμπούν (φτάνουν στο μέγεθος κατσαρόλας και είναι γλοιώδεις, αλλά έχουν κοντά πλοκάμια και πιάνοντας τες από το πάνω μέρος, τις βγάζεις έξω, ακόμη και με γυμνά χέρια)...
Κολυμπήσαμε άνετα έχοντας το νου μας για τον μικρό μας (πιο πολύ μήπως δεν είχα αναγνωρίσει σωστά το "είδος" και ήταν κανένα που τσιμπάει... ή μήπως ο μικρός εμφανίσει κάποια αλλεργική αντίδραση).
Στο τέλος μας πλησίασε μια μέδουσα (την έφερνε το κύμα) και την τράβηξα έξω με το χέρι να την δει ο πιτσιρίκος μου και άλλα δύο, πιο μεγάλα, παιδάκια από τη Ρουμανία (που ήξεραν άψογα Ελληνικά επειδή μέχρι πέρυσι πήγαιναν σχολείο στην Ελλάδα... αλλά τώρα ζουν μόνιμα στη Ρουμανία κι έρχονται εδώ για διακοπές).
Και τα τρία πιτσιρίκια ασχολήθηκαν με τη μέδουσα με απίστευτο ενθουσιασμό κι ο γιος μου, αφού την έβαλε με νερό στο κουβαδάκι του μου ανήγγειλε ότι ήταν το "κατοικίδιό του"!
Σκεφτόμουν τον τόπο μας...
Σκεφτόμουν ποιος Έλληνας θα έφευγε από μετανάστης από τη Γερμανία και θα πήγαινε μετά, κάθε χρόνο, εκεί, με τα παιδιά του, για διακοπές... (Όπως είχαν έρθει ετούτα τα μικρά από τη Ρουμανία σε μια χώρα ζεστή και οικία που την είχαν κάνει τόσο γρήγορα "σπίτι" και "τόπο" τους...)
Σκεφτόμουν την αντίστοιχη σκηνή στην Αυστραλία, όπου, αν ένας λουόμενος αντιληφθεί μέδουσα, ακολουθεί γενικός συναγερμός σε ολόκληρη την παραλία και τρέχουν όλοι πανικόβλητοι να σωθούν από τον κίνδυνο θανατηφόρου τσιμπήματος.... την ίδια στιγμή που σε τούτον τον ευλογημένο τόπο, ακόμη και οι μέδουσες τις πιο πολλές φορές είναι "άκακες" τόσο που ένα εξάχρονο αγόρι θέλει να τις κρατήσει ως "κατοικίδιο"...
Σκεφτόμουν ότι αυτή η δύναμη που απορρέει από τον τόπο τον ίδιο είναι το μόνο... το τελευταίο μας αποκούμπι... Η ισχυρότερη γραμμή άμυνάς μας κι αυτό που μας κράτησε ζωντανούς, εμάς τους πολύ λίγους και μικρούς (για την κλίμακα του πλανήτη) να συνεχίζουμε και να επιμένουμε πεισματικά να μείνουμε Έλληνες. Όχι απόγονοι σπουδαίων προγόνων, κατ' ευθείαν και μέσω DNA-test κατά τα πρότυπα... Άδωνι (ξέρετε ποιού...). Απλά Έλληνες.
Σήμερα μου ήρθε μέσω email μια μέδουσα λίγο μεγαλύτερη από τις δικές μας και μου θύμισε τη Δωροθέα (την Καγκελάριο...).
Μετά θυμήθηκα τη δική μας, οικογενειακή συνάντηση με τις μέδουσες του Αυγούστου και είπα να σας γράψω τα παραπάνω μαζί με την κοινοποίηση της φωτογραφίας...
::::::::
ArchOikos______________
Αναρτήσεις
