- Είδε κανείς το πόρισμα των εργασιών με τα think tanks; Κάποιος από εμάς τους κοινούς θνητούς εννοώ, που συνηθίζουν να μας αποκαλούν πολίτες, κυρίως πριν τις εκλογές...
- Εκλογές είχαμε - για τις Ευρωεκλογές μιλάω - έγινε καμία συζήτηση για σχεδιασμό και για Νέο Αναπτυξιακό Πρότυπο για μετά το 2020;
- Ξέρει έστω κάποιος... έχει ακουστά ποιά ήταν αυτά τα think tanks;
- Στο στρατηγικό σχεδιασμό για το μέλλον της χώρας από το 2020 και μετά (δηλαδή για το μέλλον των παιδιών μας) ποιοί φορείς συμμετείχαν; Συμμετείχαν οι κύριοι παραγωγικοί φορείς (;) τα επιμελητήρια (;) κάποια ινστιτούτα, οικονομικές σχολές, ΑΕΙ (;) να το πάω παραπέρα... οι εργαζόμενοι (;), μήπως ενημερώθηκαν οι πολίτες για το σχεδιαζόμενο μέλλον των παιδιών τους;
Η ζωή είναι γεμάτη case studies...
Τα γεγονότα που διαδραματίζονται έχουν συχνά μια τέτοια αυτοτέλεια που μπορούν να αντιμετωπισθούν άτυπα ως case studies (σχεδιασμένες μελέτες πεδίου)...
1ο case study:
Συγκριτική αποτίμηση της τακτοποίησης αυθαιρέτων / ημιυπαιθρίων και τακτοποίησης της υπόθεσης Mall στο Μαρούσι.
Πλαίσιο:
Μία χώρα, κράτος, πολιτεία με ενιαίο νομικό καθεστώς, με σύνταγμα, με βασικές αρχές προστασίας του πολίτη, του αδυνάτου και με κυρίαρχη την αρχή της ισονομίας.
Περίπτωση 1η, αυθαιρέτων ημιυπαιθρίων και άλλων:
Αξιολογούνται μικρής έκτασης αυθαιρεσίες/παρανομίες και γίνεται ορισμένου χρόνου τακτοποίησή τους βάσει γενικής προδιαγραφής που προϋποθέτει την πλήρη περιγραφή τη αυθαιρεσίας και τον υπολογισμό βάσει τετραγωνικών και κάποιων επιπλέον κριτηρίων ενός ποσού που καταβάλλεται από τον κάτοχο της παρανομίας (όχι τον παρανομήσαντα αλλά τον αγοραστή ή κληρονόμο...) ώστε να απαλλαγεί το ακίνητό του από όποια άλλη συνέπεια της παρανομίας για τον προσδιορισμένο χρόνο που ορίζει ο νόμος. Η συνέπεια του κόστους στον κάτοχο της παρανομίας δεν εξετάζεται, ούτε η κατόπιν αδυναμία του να καταβάλει εκτάκτους φόρους ακινήτων, τακτικούς φόρους ακινήτων και να αντεπεξέλθει στην διογκούμενη γενική φορολόγηση με μειωμένα λόγω κρίσης εισοδήματα. Οι μεγαλύτερες αυθαιρεσίες σαφώς δεν τακτοποιούνται.
Περίπτωση 2η, υπόθεση Mall:
Πρόκειται για κατασκευή τεράστιου έργου με σημαντική αστική παρουσία και ισχυρότατο περιβαλλοντικό αποτύπωμα για το οποίο φθάνει να τελεσιδικήσει ο χαρακτηρισμός του ως αυθαιρέτου από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Η αρχική διαπίστωσή του ως αυθαιρέτου έχει συνοδευθεί με αρχικό πρόστιμο της τάξης των 10.000 ευρώ και αναμένεται ότι τα τελικά πρόστιμα που θα το βαρύνουν μετά την απόφαση ΣτΕ θα είναι της τάξης εκατομμυρίων ευρώ.
Το έργο τελικά εντάσσεται, ως έργο μεγάλης αναπτυξιακής σημασίας με σημαντική συνεισφορά στην κοινωνία και οικονομία, στις προβλέψεις -μεταγενέστερης της υλοποίησής του- νομοθεσίας, περί Fast Track επενδύσεων και νομιμοποιείται πλήρως (όχι απλώς τακτοποιείται) ετεροχρονισμένα (!) χωρίς άλλη συνέπεια και χωρίς καμία απολύτως οικονομική επιβάρυνση για τον κάτοχο και υπεύθυνο για την κατασκευή του που το κατέχει και το εκμεταλλεύεται οικονομικά με έσοδα από το χρόνο της υλοποίησής του μέχρι και σήμερα.
Σύγκριση:
Για της ανάγκες του παρόντος δεν χρειάζεται να αξιολογήσουμε την ουσία και τις προεκτάσεις των δυο διαφορετικών χειρισμών αλλά το θεσμικό του αποτύπωμα.
Ο οικονομικά αδύναμος που προστατεύεται από το σύνταγμα και τους θεσμούς, αυτός που βάλλεται από την κρίση για τις λεγόμενες μικρής έκτασης αυθαιρεσίες καλείται να καταβάλει σημαντικά ποσά προκειμένου να αποφύγει τεράστια πρόστιμα και υποχρεωτική άρση της αυθαιρεσίας. Δεν συνεκτιμώνται οι περαιτέρω συνεχείς επιβαρύνσεις του (ούτε ελαφρύνονται) οι σχετιζόμενες με το ακίνητο αλλά και όλες οι άλλες. Επιπλέον οι σημαντικές αυθαιρεσίες (συνολικές και μη δυνάμενες να ενταχθούν σε άδεια) δεν υπάρχει περίπτωση διατήρησης και επιπλέον τα πρόστιμα υπολογίζονται για όλο το βάθος χρόνου μέχρι την άρση της αυθαιρεσίας. Την ίδια στιγμή ένα, σημαντικό τουλάχιστον λόγω κλίμακας, τελεσίδικα αυθαίρετο κατά ΣτΕ ακίνητο ενός οικονομικά ισχυρού κατόχου, με αποδεδειγμένη απόδοση (πάνω στην οποία εξάλλου βασίζεται και η επιχειρηματολογία διατήρησης) νομιμοποιείται πλήρως χωρίς καμιά περαιτέρω πρόβλεψη άλλης οικονομικής υποχρεωτικής συνεισφοράς, ανταλλακτικής του ευεργετήματος της διατήρησης, από μέρους του κατόχου προς την αδύναμη πολιτεία και την ασθενούσα κοινωνία (λόγω κρίσης)...
Συμπέρασμα;
Αλλαγή του αξιακού μας συστήματος και των προτεραιοτήτων μας ως πολιτείας από αυτό που περιγράφει το Σύνταγμά μας σε ένα Νέο Αξιακό Πρότυπο.
Προς το παρόν λοιπόν αντί για το Νέο Αναπτυξιακό Πρότυπο έχουμε ένα Νέο Α(ναπτυ)ξιακό Πρότυπο (μικρή διαφορά... αφαιρούμε μόνο 5 γράμματα "-ν-α-π-τ-υ-"...) καθώς διαμορφώνεται μια πυραμίδα σημαντικότητας των βασικών αξιών όπου:
- οι απλοί πολίτες βρίσκονται στη διευρυμένη, στεγανά αποκλεισμένη βάση,
- στο μέσον βρίσκεται το δημόσιο συμφέρον υπό την διαρκή συμπίεση όλο και πιο χαμηλά, αλλά και την διείσδυση ειδικών συμφερόντων τα οποία...
- ειδικά συμφέροντα κατέχουν την κορυφή και εισδύουν με ισχυρούς εξωθεσμικούς τρόπους στο δημόσιο συμφέρον που είναι "ασφαλής" χώρος (στεγανά αποκλειόμενος από τον πολίτη μέσω δήθεν θεσμών αξιοκρατίας, μόνο προς τα κάτω που εκφυλίζονται σε "οντισιόν ανερχομένων" του συστήματος διαχείρισης εξουσίας) διαμορφώνοτάς το πλέον, σε ένα -απολύτως κατ' όνομα- "δημόσιο συμφέρον"...
Όμως ας μην είμαστε υπερβολικοί!
Μήπως αυτή είναι μια ατυχής περίπτωση που δεν θα έπρεπε να γενικεύεται;
2ο case study:
Ιδιωτικές συμβάσεις ηλεκτροπαραγωγής με φωτοβολταϊκά στέγης 10Kwatt.
Πλαίσιο (το ίδιο):
Μία χώρα, κράτος, πολιτεία με ενιαίο νομικό καθεστώς, με σύνταγμα, με βασικές αρχές προστασίας του πολίτη, του αδυνάτου και με κυρίαρχη την αρχή της ισονομίας.
Περιγραφή:
Πρόκειται για μια ιδιωτική αστική/εμπορική συμφωνία απλών πολιτών με ιδιοκτησία σε στέγες ή δώματα (άρα κατά κανόνα ιδιοκτητών απλών, συχνά φτωχών μονοκατοικιών χωρίς αρχιτεκτονικές, μορφολογικές αξιώσεις ή άλλες δεσμεύσεις, χαμηλού και μέσου εισοδήματος) βάσει της οποίας καθένας εξ αυτών, από μόνος του (άρα το αδύναμο και λογικά προστατευόμενο σκέλος της συμφωνίας) συμβάλλεται με ένα μονοπωλιακό σχήμα διαχείρισης της εσωτερικής αγοράς ενέργειας ελεγχόμενο και ανήκων στο ελληνικό δημόσιο (άρα το ισχυρό σκέλος της συμφωνίας που επιπλέον έχει την τεχνογνωσία, την νομική κατάρτηση, την ευθύνη της οικονομοτεχνικής μελέτης), προκειμένου ο απλός πολίτης να συμβάλει με ήπιες μορφές παραγωγής ενέργειας στην ηλεκτροπαραγωγή επί 20ετία. Η ιδιοτυπία της σύμβασης αυτής είναι ότι: (1) είχε ανοικτό δημόσιο χαρακτήρα και ευρεία πρόσκληση συμμετοχής, διαφημιζόταν ευρύτατα προβάλλοντας ως δέλεαρ την απόδοση της συμφωνίας για κάθε ιδιώτη, (2) είχε ως υποδομή της μια οικονομοτεχνική μελέτη σε επίπεδο εθνικού χώρου, παραγμένη από τον ισχυρό της συμφωνίας, που κατοχύρωνε τα συμφέροντά του και που προϋπέθετε την απόλυτη και δεσμευτική αποδοχή των παραγόμενων όρων από τον ιδιώτη, (3) είχε το σύνολο των όρων απολύτως κλειδωμένο με αδυναμία του ιδιώτη να τους διαπραγματευθεί, (4) παρείχε ως το βασικό δέλεαρ την εγγυημένη απόδοση μέσω της κλειδωμένης τιμής πώλησης της κιλοβατώρας από τον ιδιώτη προς τον μονοπωλιακό διαχειριστή της ενέργειας για το σύνολο της 20ετούς διάρκειας της σύμβασης, (5) παρείχε ως 2ο βασικό δέλεαρ για την 20ετή επένδυση του ιδιώτη τη μη φορολόγηση του εισοδήματος αυτού.
Εξέλιξη των παραπάνω; Η μονομερής ενέργεια δια νόμου παραβίασης των όρων της σύμβασης εκ μέρους του μονοπωλιακού διαχειριστή της ενέργειας και σε βάρος του κάθε ιδιώτη, απλού πολίτη συμβαλλόμενου με αυθαίρετη μείωση της δήθεν εγγυημένης επί 20ετία απόδοσης της επένδυσης κατά ποσοστό 23%! Τονίζεται ότι αν έμπαινε φορολογία στο εισόδημα αυτό, αυτή θα ήταν σε ποσοστό της ίδιας τάξεως αλλά η μείωση δεν επεβλήθη ως φορολογία προκειμένου να υπάρχει στο μέλλον και αυτή η δυνατότητα... Πότε θα αξιοποιηθεί από το κράτος η δυνατότητα αυτή της φορολόγησης; Όταν θα έχει παρέλθει ο χρόνος αποπληρωμής των τραπεζικών δανείων που συνήφθησαν από τους ιδιώτες για τη χρηματοδότηση της επένδυσής τους (περίπου στην επταετία) και οι τράπεζες θα έχουν πια εισπράξει το κεφάλαιο και τους τόκους τους (περίπου τα διπλά του κόστους της επένδυσης)... Άρα πιθανόν αναμένεται συνέχεια, αλλά ας μείνουμε στα μέχρι τώρα, της μονομερούς ενέργειας του ισχυρού μιας διμερούς εμπορικής συμφωνίας που εγγυημένα χωρίς επενδυτικό ρίσκο και με το σύνολο των όρων της συμφωνίας προκαθορισμένο από τον ίδιο, αφού σύναψε συμφωνία, τώρα την παραβιάζει με τις πλάτες του κράτους και με νομοθετική ρύθμιση! Κουρεύει το όφελος του αδύναμου ετέρου της συμφωνίας, του απλού πολίτη και εν προκειμένω επενδυτή που ρισκάρει υπό αντίξοες συνθήκες (μέσα στην κρίση) τραπεζικό δανεισμό στην προσδοκία εξασφάλισης υπερκέρδους;! Όχι διότι η απόδοση, απολύτως μετρημένη, δεν υπερβαίνει το ενοίκιο ενός διαριού, το οποίο θα ξεκινήσει να εισπράττει μετά την πρώτη 7ετία (διάρκεια αποπληρωμής του δανείου του) για 13 έτη "κερδοφορίας", με γηρασμένο εξοπλισμό, μειωμένη παραγωγή και με κάθε τεχνικό ρίσκο στην πλάτη του...
1η σημαντική σημείωση:
Την ίδια στιγμή που η αγορά της ενέργειας οδηγείται από το μονοπώλιο του δημοσίου σε ολιγοπωλιακές μορφές μεγάλων πολύπλοκων σχημάτων ιδιωτικού/δημοσίου συμφέροντος (κατάτμηση της ΔΕΗ σε επιμέρους σχήματα/εταιρίες με προοπτική πώλησης τμημάτων της κλπ...) η τιμή πώλησης της κιλοβατώρας από τον πάροχο στον απλό πολίτη δεν μειώνεται αλλά αυξάνει συνεχώς και σε υπερβολικό βαθμό με μάλλον ευτελείς δικαιολογίες και σε κάθε περίπτωση με καθόλου διαφάνεια στην απόδειξη της επικαλούμενης "ανάγκης"...
2η σημαντική σημείωση:
Παρότι προκειται σαφώς για τελείως διαφορετικές υποθέσεις, ωστόσο παρατηρούμε ότι την ίδια στιγμή που ισχύουν τα παραπάνω το ελληνικό δημόσιο δεν δείχνει την ανάλογη εγρήγορση και ευαισθησία στο ενδεχόμενο απώλειας δημοσίου χρήματος (χρήματος που θα καλυφθεί από τον απλό πολίτη, τον αδύναμο δηλαδή και προστατευόμενο από την πολιτεία...) σε άλλες σχετικές περί την διαχείριση της ηλεκτρικής ενέργειας υποθέσεις που αφορούν συμβάσεις με μεγάλα ιδιωτικά σχήματα - συμφέροντα, τα οποία παραβίασαν τις συμβάσεις τους και δεν απέδωσαν τεράστια ποσά. Βλέπετε υποθέσεις των εταιρειών "energa" και "hellas-power" και των τεράστιων ευθυνών του δημοσίου για την εξέλιξη των υποθέσεων αυτών - και δικαστικά - και για το κόστος που βαρύνει τους πολίτες.
Συμπέρασμα; Το ίδιο...
Αλλαγή του αξιακού μας συστήματος και των προτεραιοτήτων μας ως πολιτείας από αυτό που περιγράφει το Σύνταγμά μας σε ένα Νέο Αξιακό Πρότυπο.
Προς το παρόν λοιπόν αντί για το Νέο Αναπτυξιακό Πρότυπο έχουμε ένα Νέο Α(ναπτυ)ξιακό Πρότυπο (μικρή διαφορά... αφαιρούμε μόνο 5 γράμματα "-ν-α-π-τ-υ-"...) καθώς διαμορφώνεται μια πυραμίδα σημαντικότητας των βασικών αξιών όπου:
- οι απλοί πολίτες βρίσκονται στη διευρυμένη, στεγανά αποκλεισμένη βάση,
- στο μέσον βρίσκεται το δημόσιο συμφέρον υπό την διαρκή συμπίεση όλο και πιο χαμηλά, αλλά και την διείσδυση ειδικών συμφερόντων τα οποία...
- ειδικά συμφέροντα κατέχουν την κορυφή και εισδύουν με ισχυρούς εξωθεσμικούς τρόπους στο δημόσιο συμφέρον που είναι "ασφαλής" χώρος (στεγανά αποκλειόμενος από τον πολίτη μέσω δήθεν θεσμών αξιοκρατίας, μόνο προς τα κάτω που εκφυλίζονται σε "οντισιόν ανερχομένων" του συστήματος διαχείρισης εξουσίας) διαμορφώνοτάς το πλέον, σε ένα -απολύτως κατ' όνομα- "δημόσιο συμφέρον"...
Μήπως ΚΑΙ αυτή είναι μια ατυχής περίπτωση που δεν θα έπρεπε να γενικεύεται;
3ο case study:
Η εξέλιξη των "αντικειμενικών αξιών" ακινήτων προ και μετά το ξέσπασμα της κρίσης.
Πλαίσιο (το ίδιο):
Μία χώρα, κράτος, πολιτεία με ενιαίο νομικό καθεστώς, με σύνταγμα, με βασικές αρχές προστασίας του πολίτη, του αδυνάτου και με κυρίαρχη την αρχή της ισονομίας.
Στο ζήτημα αυτό έχουμε αναφερθεί αναλυτικά με παλαιότερο δημοσίευμα στο blog "Μηχανικοί ενάντια στην Κρίση" (http://engineers-vs-crisis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_12.html). Τα όσα αναφέραμε ισχύουν ακόμη και μάλιστα επί τα χείρω...
Ξεκινώντας λοιπόν από την παραπάνω ανάλυση, που δεν θα επαναλάβουμε καθώς θα ήταν κουραστικό περνάμε σε αυτό που θα μας απασχολήσει εδώ, το μυστηριώδες, αναπάντητο ερώτημα: Γιατί δεν μειώνονται οι "αντικειμενικές αξίες";
Περιγραφή:
Κατά την προ κρίσης περίοδο οι "αντικειμενικές αξίες" αυξάνονταν με το αιτιολογικό της σύγκλισης προς τις πραγματικές αξίες. Ξεχνούσαμε τότε - και ακόμη ξεχνάμε - ότι είχαν συμβατικά προσδιοριστεί σε, εν γνώσει όλων, χαμηλότερα επίπεδα των πραγματικών, ώστε να διευκολυνθεί το "πόθεν έσχες", αλλά, η κάθε μορφή φορολόγησης ρυθμιζόταν, σε καθόλου ευκαταφρόνητα επίπεδα, βάσει "συντελεστών" που ελάμβαναν υπόψη τους την διαφορά "αντικειμενικής" από πραγματική αξία και τους οποίους συντελεστές σήμερα, με τις "αντικειμενικές" στο διπλάσιο των πραγματικών ακόμη δεν τους αναπροσαρμόζουμε, οπότε η φορολογία ακινήτων περνά σε εξωπραγματικά και οικονομικώς ανέφικτα επίπεδα!
Η μείωση των "αντικειμενικών αξιών" και των "συντελεστών" των περί το ακίνητο φόρων, θα επανέφερε τη φορολόγηση σε κάπως λογικότερα επίπεδα (χωρίς να αποτελεί χαριστική ρύθμιση, αλλά εξορθολογισμό, και χωρίς να είναι ο αναγκαίος ειδικός χειρισμός "αναζωογόνησης" της περί το ακίνητο επιχειρηματικότητας και της εμπιστοσύνης του πολίτη στο ακίνητο...). Μιλάμε δηλαδή για το ελάχιστο αναγκαίο μέτρο στοιχειώδους αποκατάστασης κάποιας φορολογικής δικαιοσύνης και όχι ανάταξη των περί το ακίνητο κλάδων επιχειρηματικότητας και δραστηριότητας εν γένει.
Τί είναι αυτό λοιπόν που εμποδίζει τόσο σθεναρά την, τουλάχιστον φαινομενικά, επωφελή και λογική μείωση των "αντικειμενικών αξιών";
Τα τραπεζικά δάνεια είναι επενδυτικές συμβάσεις όπου επενδυτής είναι ένας ισχυρός σχηματισμός ονομαζόμενος δανειστής/τράπεζα που παρέχει χρήμα/εγγύηση στον εταίρο, αδύναμο της συμβάσεως, τον δανειζόμενο πολίτη και εισπράττει για την παροχή του αυτή, χρήμα (κεφάλαιο) και όφελος (τόκους)! Κάθε επένδυση στην πραγματικά ελεύθερη οικονομία έχει κίνδυνο, ρίσκο.
Ποιό είναι το ρίσκο του επενδυτή-τράπεζας στο παρόν πλαίσιο της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη; Δεν έχει τον κίνδυνο της νομισματικής διακύμανσης λόγω της κρίσης. Τί εννοούμε: Στην περίπτωση εθνικού νομίσματος η κρίση δε θα μείωνε βίαια τα εισοδήματα μέσω νομοθετημάτων του μνημονίου, αλλά, θα μείωνε την αξία του χρήματος με διανομή των συνεπειών σε όλους. Λόγω του πληθωρισμού το χρήμα θα έχανε την αξία του, άρα και οι μισθοί θα μειώνονταν, αλλά ταυτόχρονα θα μειωνόταν η αξία των βαρών των δανείων και θα υπήρχε μερική αυτορύθμιση της φτωχοποιούμενης αλλά σχετικά ισορροπούσας αγοράς. Ο επενδυτής-τράπεζα λοιπόν είναι απολύτως προστατευμένος νομισματικά και δεν έχει ούτε καν το λογικό ρίσκο της κοινής με τον δανειζόμενο πολίτη, απώλειας, σε περίπτωση αστοχίας στην επένδυσή του, λόγω ευρείας οικονομικής κρίσης, αφού προστατεύεται από τη συμμετοχή στην Ευρωζώνη. Ο μόνος κίνδυνος - ρίσκο του επενδυτή - τράπεζας είναι να καταρρεύσει στοιχείο με το οποίο είναι συνδεδεμένο το δάνειο αποδεικνύοντας ότι η αξία της επένδυσής έχει καταρρακωθεί! Το στοιχείο αυτό είναι η "αντικειμενική αξία" πάνω στην οποία στηρίχθηκαν τουλάχιστον τυπικά όλα τα δάνεια ακινήτων! Με την αναπροσαρμογή των "αντικειμενικών αξιών" ακόμη και στις πραγματικές αξίες (και όχι κάτω από αυτές όπως θα έπρεπε, λόγω των "συντελεστών") θα παραχθούν χιλιάδες δικαστικών αποφάσεων που θα υποχρεώνουν στο κούρεμα των δανείων και στην δίκαια απώλεια κέρδους του επενδυτή-τράπεζας που θα έχει εν μέρει μοιραστεί με τον δανειζόμενο πολίτη την ζημία της κρίσης επάνω στο επενδυτικό αγαθό - ακίνητο! Αυτός είναι ο κύριος (όχι ο μόνος) λόγος που πεισματικά παραμένουν οι "αντικειμενικές αξίες" σε ύψη διπλάσια ή τριπλάσια των σημερινών πραγματικών αξιών των ακινήτων. Πρόκειται περί προστασίας των επενδυτών-τραπεζών από το επιχειρηματικό ρίσκο της επένδυσής τους.
Θέλετε να θυμηθούμε σε μία σύμβαση πολίτη δανειζομένου με τράπεζα δανειστή ποιός είναι ο ισχυρός και ποιός ο αδύνατος που χρίζει της προστασίας της πολιτείας; Είναι προφανές... ακόμη και από τη σύγκριση επιτοκίων δανείων που υπερ-εξασφαλίζουν κερδοφορία και ασφάλεια επένδυσης γεφυρώνοντας και ζημίες (τις οποίες ωστόσο δεν υπέστησαν...) στις τράπεζες με τα επιτόκια καταθέσεων που είναι πλέον ανύπαρκτα...
Συμπέρασμα; Μονότονα το ίδιο...
Αλλαγή του αξιακού μας συστήματος και των προτεραιοτήτων μας ως πολιτείας από αυτό που περιγράφει το Σύνταγμά μας σε ένα Νέο Αξιακό Πρότυπο.
Προς το παρόν λοιπόν αντί για το Νέο Αναπτυξιακό Πρότυπο έχουμε ένα Νέο Α(ναπτυ)ξιακό Πρότυπο (μικρή διαφορά... αφαιρούμε μόνο 5 γράμματα "-ν-α-π-τ-υ-"...) καθώς διαμορφώνεται μια πυραμίδα σημαντικότητας των βασικών αξιών όπου:
- οι απλοί πολίτες βρίσκονται στη διευρυμένη, στεγανά αποκλεισμένη βάση,
- στο μέσον βρίσκεται το δημόσιο συμφέρον υπό την διαρκή συμπίεση όλο και πιο χαμηλά, αλλά και την διείσδυση ειδικών συμφερόντων τα οποία...
- ειδικά συμφέροντα κατέχουν την κορυφή και εισδύουν με ισχυρούς εξωθεσμικούς τρόπους στο δημόσιο συμφέρον που είναι "ασφαλής" χώρος (στεγανά αποκλειόμενος από τον πολίτη μέσω δήθεν θεσμών αξιοκρατίας, μόνο προς τα κάτω που εκφυλίζονται σε "οντισιόν ανερχομένων" του συστήματος διαχείρισης εξουσίας) διαμορφώνοτάς το πλέον, σε ένα -απολύτως κατ' όνομα- "δημόσιο συμφέρον"...
Μάλλον δεν μπορούμε να μιλάμε για άλλη μια ατυχή περίπτωση που δεν θα έπρεπε να γενικεύεται...
4ο case study:
Φορολόγηση Περιουσίας πέραν του εισοδήματος.
Πλαίσιο (το ίδιο):
Μία χώρα, κράτος, πολιτεία με ενιαίο νομικό καθεστώς, με σύνταγμα, με βασικές αρχές προστασίας του πολίτη, του αδυνάτου και με κυρίαρχη την αρχή της ισονομίας.
Περιγραφή:
- Μέσω της κρίσης έχει χτυπηθεί το συνολικό εισόδημα που έχει υποστεί μειώσεις του 40%, ενώ έχουν χτυπηθεί τα εισοδήματα εκ των ακινήτων αφού οι επιχειρήσεις κλείνουν ή υπολειτουργούν με ενοίκια στο 50% ή με "έναντι",
- Οι υπέρογκοι φόροι εισοδήματος, ΕΕΤΗΔΕ κλπ, των ετών της κρίσης, μαζί με το κόστος από "ενεργειακές αναβαθμίσεις" και κυρίως, το κόστος από "τακτοποιήσεις αυθαιρέτων", έχουν στραγγίξει και την τελευταία σταγόνα "αποθεματικών" των ιδιοκτητών ακινήτων (βεβαιωμένο από τις ίδιες τις Τράπεζες που... παρακολουθούν γκρινιάζοντας... ότι οι κακοί πολίτες σηκώνουν τις καταθέσεις...),
- Έχουν επιβληθεί ταυτόχρονα φόροι ΦΜΑΠ και ΦΑΠ τριών ετών μέσα στο ίδιο επτάμηνο (2ο εξάμηνο 2013),
- Βάλλεται συνεχώς η αγορά (η εξαθλιωμένη στο 50% και 30% των αντικειμενικών) με φόρο υπεραξίας (βάρος στον πωλητή, αυτόν που σκοτώνει το ακίνητό του λόγω τραγικής ανάγκης μετρητών)...
Αφού έχουν επιτευχθεί όλα τα παραπάνω,
- Προσδιορίζεται Φόρος Ακίνητης Περιουσίας ανά ακίνητο και σε δυσθεώρητα ύψη (εξαιρώντας τις στάνες...).
Με δεδομένη την πλήρη φοροδοτική αδυναμία των πολιτών πλέον, όλα τα παραπάνω αποτελούν μια διαδικασία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "Φορολογική Ανακύκλωση Ακινήτων"! Είναι ένα ιδιότυπο "πλυντήριο" όπως τα γνωστά μας "πλυντήρια χρήματος" που θα κατασκευάσει φορολογικά "ένοχους" πολίτες με όλες τις συνακόλουθες συνέπειες (απώλεια και εργασίας και δυνατοτήτων εκτέλεσης οικονομικών πράξεων και κινήσεων και δημιουργία αισθήματος περιθωριοποίησης) και εν συνεχεία θα επέμβει δραστικά για να ξεπλύνει τους τίτλους ιδιοκτησίας και να τους αποδώσει καθαρούς από διεκδικήσεις στο Τραπεζικό σύστημα! "Φορολογική Ανακύκλωση Ακινήτων" που θα εξαφανίσει όχι μόνο το ενεργειακό αποτύπωμα, αλλά και κάθε είδους αποτύπωμα του σύγχρονου Έλληνα! "Φορολογική Ανακύκλωση Ακινήτων" που θα αποκόψει βίαια την παρούσα και τις επόμενες γενιές από τη σχέση τους με την γη, τα αγαθά επ' αυτής και τελικά από την έννοια του "τόπου".
Η Φορολόγηση της Ακίνητης Περιουσίας και εν γένει της περιουσίας - και όχι μόνο του αποτελέσματος της παραγωγικής διαδικασίας που είναι το εισόδημα - μεταβάλει βίαια τη σχέση του πολίτη με το ακίνητο το οποίο από εξασφάλιση που ήταν κάποτε, καθίσταται πλέον αδιάφορο ως και επικίνδυνο στοιχείο επένδυσης και παραπέρα τροποποιεί τα χαρακτηριστικά του πολίτη του αύριο και της σχέσης του με τον τόπο αλλά και τις ρίζες του! Το ακίνητο μετατρέπεται σε επενδυτικό αγαθό που μπορούν να προσεγγίσουν και να διαχειριστούν μόνο μεγάλα επενδυτικά συμφέροντα χρησιμοποιώντας το για να παράσχει υπηρεσίες "κατοικία", "έδρα", "εγκατάσταση" κλπ σε πολίτες για τους οποίους το ακίνητο έχει τα προσωρινά χαρακτηριστικά μιας "υπηρεσίας".
Οι πολίτες που χρίζουν της προστασίας της πολιτείας και βασικά Συνταγματικά τους δικαιώματα, όπως αυτό της κατοικίας/στέγης, όχι μόνο δεν τυγχάνουν της φροντίδας και της μέριμνας της πολιτείας, αλλά, επιβαρύνονται ακραία με τελικό αποτέλεσμα την απώλεια της περιουσίας τους (για το σύνολο της μεσαίας τάξης). Μια ζημία οικονομική και κοινωνική όμοια με αυτή των ομολογιούχων θυμάτων του PSI έχει δρομολογηθεί και θα προκύψει περί τα τέλη του 2014 και εν συνεχεία μέσα στο 2015...
Στα τέλη του 2013, η κα Μπακογιάννη αποκάλυπτε την πρόταση για τους δανειολήπτες με ακίνητο (ουσιαστικά όμως για κατόχους ακινήτων που με τον ένα ή άλλο τρόπο, δάνειο ή υπερφορολόγηση θα βρεθούν με χρεωμένο ακίνητο...).
Ιδού η περιγραφή:
Συμπέρασμα; Απελπιστικά, κουραστικά το ίδιο...
Αλλαγή του αξιακού μας συστήματος και των προτεραιοτήτων μας ως πολιτείας από αυτό που περιγράφει το Σύνταγμά μας σε ένα Νέο Αξιακό Πρότυπο.
Προς το παρόν λοιπόν αντί για το Νέο Αναπτυξιακό Πρότυπο έχουμε ένα Νέο Α(ναπτυ)ξιακό Πρότυπο (μικρή διαφορά... αφαιρούμε μόνο 5 γράμματα "-ν-α-π-τ-υ-"...) καθώς διαμορφώνεται μια πυραμίδα σημαντικότητας των βασικών αξιών όπου:
- οι απλοί πολίτες βρίσκονται στη διευρυμένη, στεγανά αποκλεισμένη βάση,
- στο μέσον βρίσκεται το δημόσιο συμφέρον υπό την διαρκή συμπίεση όλο και πιο χαμηλά, αλλά και την διείσδυση ειδικών συμφερόντων τα οποία...
- ειδικά συμφέροντα κατέχουν την κορυφή και εισδύουν με ισχυρούς εξωθεσμικούς τρόπους στο δημόσιο συμφέρον που είναι "ασφαλής" χώρος (στεγανά αποκλειόμενος από τον πολίτη μέσω δήθεν θεσμών αξιοκρατίας, μόνο προς τα κάτω που εκφυλίζονται σε "οντισιόν ανερχομένων" του συστήματος διαχείρισης εξουσίας) διαμορφώνοτάς το πλέον, σε ένα -απολύτως κατ' όνομα- "δημόσιο συμφέρον"...
Τελικά... τίποτα δεν είναι τυχαίο!
Άλλα ενδιαφέροντα case studies θα μπορούσαν να είναι:
- ο τρόπος ρύθμισης των χρεών του Μεγάρου Μουσικής σε σχέση με τον τρόπο αντιμετώπισης του κάθε οφειλέτη του δημοσίου (δείτε την σχετική ανάρτησή μας σε άλλο blog: http://engineers-vs-crisis.blogspot.gr/2014/02/a.html),
- η πώληση ακινήτων του δημοσίου τα οποία άμεσα ενοικιάσθηκαν από το δημόσιο-ενοικιαστή με εγγυημένες μισθώσεις και απόδοση για τους αγοραστές-νέους ιδιοκτήτες (δείτε την σχετική ανάρτησή μας σε αυτό το blog: http://anoikta-pedia.blogspot.gr/2013/11/facebook-httpwww.html)
- ο τρόπος ανάθεσης για το "Ελληνικό" και
- άλλες περιπτώσεις αποφάσεων και ενεργειών της επίσημης πολιτείας που όλες καταδεικνύουν την παγίωση της παραπάνω πυραμίδας αξιών της "σύγχρονης -πλέον- εκδοχής της δημοκρατίας μας" η οποία για να σταθεί και να αντέξει στην παραπέρα δοκιμή, χρειάζεται οπωσδήποτε και μια αλλαγή του Συντάγματος που σχεδιάζεται προς ποιά, άραγε, κατεύθυνση...
Θυμηθείτε, όταν θα προκύψει το νέο Σύνταγμα (με μερικά δολώματα δημοκρατικότητας όπως αυτό της άμεσης εκλογής Προέδρου), το παλαιό μας Σύνταγμα θα μοιάζει με αριστερή προκήρυξη από τα Εξάρχεια της δεκαετίας του '80...
Ας επανέλθουμε τώρα στο αρχικό μας ερώτημα:
Ποιά τρία Think Tanks παρήγαγαν ποιό "Νέο Αναπτυξιακο Πρότυπο" για την Ελλάδα μετά το 2020;
Και επειδή φαίνεται ότι κανείς δεν έχει την πρόθεση να μας απαντήσει άμεσα σε αυτό, υπάρχει περίπτωση να είναι χρήσιμα τα παραπάνω άτυπα case studies και η προκύπτουσα πυραμίδα αξιών για να αντλήσουμε την απάντηση που ζητάμε;
Προφανώς δεν υπάρχει δυνατότητα να αναπλάσσουμε, με μόνο αυτά τα στοιχεία, το Νέο Αναπτυξιακό Πρότυπο. Ωστόσο υπάρχει δυνατότητα για μια αρκετά ασφαλή ερμηνεία που εξηγεί, χωρίς να κινδυνολογεί, την μη δημοσιοποίησή του. Γιατί ότι μας περιγράφεται σε σχέση με το Νέο Αναπτυξιακό Πρότυπο και το σημείο μέχρι το οποίο μας επιτρέπεται η πρόσβαση και η θέαση, δεν είναι το "Νέο Αναπτυξιακο Πρότυπο" και δεν πρόκειται να μάθουμε περισσότερα αν δεν επιμείνουμε δυναμικά, με σχεδιασμό ενεργειών (κυρίως νομικών) και όχι βουερή φιλολογία, με υπομονή και στοχοπροσήλωση...
Το 2009 οι φορείς της κρίσης πήραν το παζλ που λέγεται Ελλάδα, κοινωνία, παραγωγικός ιστός, το τίναξαν στον αέρα και όλα τα κομμάτια έπεσαν κάτω σκόρπια εκτός από κάποια πολύ σκληρά δεμένα μεταξύ τους, αυτά ενός πυρήνα ισχυρών μηχανισμών και συμφερόντων που ωστόσο και αυτά, χωρίς το υπόλοιπο παζλ είχαν χάσει τον προσανατολισμό. Μετά ήρθε το ΔΝΤ, η Τρόικα και κυρίως οι Γερμανοί...
Στρατηγικός σχεδιασμός είναι όταν, βγάζεις μια φωτογραφία ακριβείας για το πώς δένουν τα κομμάτια του νέου παζλ που ετοιμάζεις και κοινοποιείς τη φωτογραφία αυτή στον κόσμο της παραγωγής προκαλώντας συστράτευση για το χτίσιμο του παζλ. Αυτό απαιτεί μία, στα minimum μεν, αλλά ευρεία, ως προς την κοινωνική της βάση, συναίνεση και τότε έρχεται το θαύμα της συντονισμένης δράσης, ο καθένας με το κομμάτι του γνωρίζει πού, πώς, πότε θα κουμπώσει στη συνολική εικόνα και θα παίξει τον ρόλο του, θα μετάσχει στην ολοκλήρωση του σχεδίου! Το μειονέκτημα του σχήματος αυτού είναι ότι προϋποθέτει την συνοχή της κοινωνίας που προϋποθέτει την... ύπαρξη κοινωνίας που είναι έννοια "δαπανηρή" για το "Global Financial Governance".
Έτσι λοιπόν, αντ' αυτού του σχήματος που περιγράψαμε, βρισκόμαστε ακόμη με έναν αδιάσειστο, σκληρά δεμένο πυρήνα του παζλ που προτείνει στον κόσμο της παραγωγής τις γωνίες και τις εσοχές της περιμέτρου του στις οποίες καθένας αγωνίζεται να κουμπώσει, αλλά οι ελάχιστοι που έχουν την εικόνα του σχεδίου (βλέπε γνώστες του "Νέου Αναπτυξιακού Προτύπου"...) είναι οι μόνοι που ξέρουν ποιός πραγματικά έχει ελπίδες... Τα λοιπά, είναι άλλοθι για την προαποφασισμένη αποτυχία κουμπώματος όλων των υπολοίπων, προκειμένου:
- να φορτωθούν την ενοχή της αποτυχίας,
- να χρονοτριβήσουν με την προσδοκία και την εμμονή και
- να αποδεχθούν την οικονομική αιμορραγία ως δική τους ή εν μέρει δική τους επιλογή και ευθύνη...
Το Αναπτυξιακό Πρότυπο που εξήγγειλε - προς δημοσιοποίηση εντός λίγων εβδομάδων - ο κ. Στουρνάρας, στις 7-10-2013, βρισκόμαστε ήδη οκτώ μήνες μετά και δεν το γνωρίζει κανένας παραγωγικός φορέας, ούτε η κοινωνία και οι πολίτες! Την εικόνα του παζλ στα πλαίσια της Δημοκρατίας αλλά και μιας πραγματικά ελεύθερης (και όχι νεοφιλελεύθερης) αγοράς θα έπρεπε να την έχουμε όλοι! Να μετέχουμε όλοι υπό υγιείς συνθήκες, συμβάλλοντας στην πρόοδο και την επίτευξη κοινών στόχων, εθνικών στόχων.
Στη θέση αυτού, μας προτείνονται, στον καθέναν χωριστά, συνωμοτικά, διαρρηγνύοντας τη συνοχή της κοινωνίας και τους κανόνες του "ευ συναλλάσεσθαι" οι υποδοχές του περιγράμματος του ήδη στημένου μέρους του παζλ που έχει αρχίσει να φαντάζει σαν νησίδα σωτηρίας στην οποία σπεύδουμε να κουμπώσουμε με τυχαίες δοκιμές... Ωστόσο το κούμπωμα χωρίς σχέδιο είναι είτε θέμα τύχης, είτε θέμα γνωριμιών και δεν αφορά την κοινωνία ως σύνολο, ούτε τη χώρα, ούτε τη Δημοκρατία... Αφήνει δε τον "απόλυτο έλεγχο" στους ελάχιστους γνώστες του "Νέου Αναπτυξιακού Προτύπου" παράγοντας κατ' επίφαση δημοκρατικότητα και εικόνα ελεύθερης αγοράς αφού επιτρέπει τις άγαρμπες και άκυρες δοκιμές και διασπείρει τις ενοχές των αποτυχιών στη βάση.
Ανάλυση τέλος! Ώρα για προτάσεις:
Όλη αυτή η μακροσκελής ανάλυση δεν έχει ιδιαίτερο νόημα αν δεν μπορεί να κυοφορήσει ιδέες για τη δυνατότητα της κοινωνίας να παρέμβει και να επανέλθει στο επίκεντρο του σχεδιασμού για το μέλλον της χώρας.
Η εμπειρία έχει δείξει ότι κλασσικοί τρόποι λαϊκών αντιδράσεων είναι απόλυτα διαχειρίσιμοι και μάλιστα επιθυμητοί, αφού παράγουν άλλοθι και τελικά "αγοράζουν" χρόνο για να παγιωθούν, ως μη αναστρέψιμες, οι σχεδιαζόμενες εξελίξεις.
Πυλώνας, δύσκολα ακυρώσιμος και όχι χωρίς τεράστιο κόστος, της δημοκρατίας είναι η δικαιοσύνη. Εντός συνόρων, ωστόσο, τρόποι χειρισμού υπάρχουν...
- όπως η αλλαγή της νομοθεσίας προς κάθε αναγκαία περιπτωσιακή και παράδοξη διατύπωση,
- όπως η εκμετάλλευση του χρόνου για την δικαστική διερεύνηση και απόφαση σε όλους τους βαθμούς,
- όπως ακόμη και η άρνηση εφαρμογής δικαστικών αποφάσεων!
Η κοινωνία λοιπόν θα πρέπει να στραφεί ως τελευταία καταφυγή στην προσφυγή σε θεσμούς δικαίου που της προσφέρονται εκτός χώρας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση που αποτελεί το βασικό στήριγμα για τις πολιτικές που ακολουθούνται με τους θεσμούς της μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα αν την εκμεταλλευτούμε ως ισχυρό μηχανισμό ελέγχου του ασύδοτου τρόπου λειτουργίας και παράκαμψης των θεσμών στην ελληνική πολιτεία. Χωρίς να εγκαταλείπεται η προσφυγή στην Ελληνική δικαιοσύνη, οι Ευρωπαϊκοί και διεθνείς ελεγκτικοί και δικαστικοί θεσμοί μπορούν και πρέπει να αξιοποιηθούν τόσο σε επίπεδο, επιμέρους, ακραία άδικων, ειδικών περιπτώσεων (με δυνατότητα ευρείας δημοσιοποίησης αλλά και γενίκευσης του παραγόμενου αποτελέσματος) όσο και σε επίπεδο ευρέων περιπτώσεων διάχυσης της ακραίας αδικίας (όταν τέτοια παραδείγματα στοιχειοθετούνται). Προτέρημα είναι ότι η Ευρωπαϊκή και διεθνής νομοθεσία και κανόνες δεν υπάρχει η ευχέρεια να προσαρμόζονται κατά το δοκούν ώστε να εξυπηρετηθεί ως νόμιμη μια άδικη επιλογή της πολιτείας. Δεν μπορεί για χάρη της Ελλάδας να μεταβάλει το δίκαιό της η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι διεθνείς θεσμοί, μετατρέποντας νόμους και αρχές σε κολάζ περιπτωσιακών διατυπώσεων, ως έχει εξελιχθεί η κατάσταση εντός συνόρων...
Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρξουν πρόθυμοι φορείς, υπερασπιστές της κοινωνίας (και ένας τέτοιος έχει την υποχρέωση να είναι το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας), φορείς με δυνατότητα να αναπτύξουν την κατάλληλη νομική και τεχνική υποδομή ώστε να συλλέξουν, να επεξεργαστούν, να κάνουν διαλογή, να παράξουν ισχυρή νομική και τεχνική περιγραφή και επιχειρηματολογία, να προωθήσουν και να "τρέξουν μέχρι πέρατος" όλες εκείνες τις υποθέσεις "υποδείγματα" που θα επιτύχουν να "μπλοκάρουν" τις πολιτικές του "Νέου Αξιακού Προτύπου" του στεγανού αποκλεισμού της κοινωνίας από τη ζώνη λήψης απόφασης και της άλωσης του δημοσίου συμφέροντος από τα όποια ιδιαίτερα συμφέροντα. Αυτό το "μπλοκάρισμα" που το δίκαιο θα παράξει, θα ξεμπλοκάρει την κοινωνία μας και θα επαναφέρει στοιχειωδώς την αγορά σε συνθήκες αληθινής ελευθερίας. Αληθινή ελευθερία που δεν υφίστανται πλέον παρά μόνο κατ' επίφαση, ως φιλολογία υπεράσπισης των κοινωνικών αποκλεισμών.
Μόνο έτσι μπορούν να τεθούν οι βάσεις και ίσως τότε να έχουμε την ευκαιρία να μετάσχουμε όλοι σε ένα... "Νέο Αναπτυξιακό Πρότυπο" για την Ελλάδα μετά το 2020. Ένα στρατηγικό σχέδιο για το μέλλον, για την παραγωγή, που να αφορά την πρόοδο της χώρας, της κοινωνίας και το οποίο να γνωρίζουμε κιόλας.
(06.06.2014, Γιάννης Παχύγιαννης)
(anoikta-pedia.blogpost.com)ArchOikos______________
Αναρτήσεις
