Πόσα πραξικοπήματα
μπορεί να μεταβολίσει
ο οργανισμός σου...
σε μια
εβδομάδα;
Ήταν Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015 που έσκασε η είδηση
του Δημοψηφίσματος! Ναι, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αισθανόταν πλέον
εκβιαζόμενος και εν κατακλείδι εμπαιζόμενος σε μια δίνη διαρκούς μετατόπισης
των απαιτήσεων των Θεσμών και προσέφευγε στο λαό.
Είχε προηγηθεί μια εξαιρετική Δευτέρα 22 Ιουνίου
2015, στην οποία πολλοί εκ των εταίρων (Ιρλανδία, Ιταλία, Γαλλία αλλά και ο
Γιουγκέρ και το ΔΝΤ…) είχαν ανοίξει τα χαρτιά τους απέναντι στη Ελληνική
Πρόταση, λέγοντας πως «ναι, αυτή ήταν μια καλή βάση συμφωνίας που θα επέλυε το, επί πέντε μήνες υπό διαπραγμάτευση, ζήτημα και που με μικρές πλέον διορθωτικές
κινήσεις, εντός ωρών ή το πολύ δύο 24ώρων θα προέκυπτε συμφωνία»…
Στα αισιόδοξα
αυτά μηνύματα η ελληνική αντιπολίτευση σύσσωμη είχε απλά… σιωπήσει… παρότι μια
δήλωση καθενός εκ των αρχηγών της ότι «ως αρχηγός της παράταξής μου με αυτήν
την κοινοβουλευτική παρουσία που έχει, δεν μπορώ να κρίνω αυστηρότερα την
Ελληνική Πρόταση από ότι οι ίδιοι οι πρωθυπουργοί της Ιρλανδίας, της Ιταλίας, της
Γαλλίας αλλά και ο κος Γιουγκέρ και το ΔΝΤ!» θα αρκούσε ως διαμήνυση
διαμόρφωσης ενός μη δεσμευτικού εσωτερικού μετώπου… Έστω…
Πάντως όπως όλοι γνωρίζουμε τα, εξ Ευρώπης,
αισιόδοξα κράτησαν λίγες μόνο ώρες και μετά αυτοί εκ των Θεσμών που είχαν ανοίξει «τόσο
επιπόλαια» τα χαρτιά τους αναγκάζονταν να τα μαζέψουν κακήν-κακώς, αναμασώντας
χλιαρές και άγαρμπες δικαιολογίες μέχρι να καταλήξουμε στις διορθώσεις με
κόκκινο μελάνι και τελικά στο αδιέξοδο της Παρασκευής… Ήταν 26 Ιουνίου 2015.
Το Δημοψήφισμα έθετε επισήμως ένα τελευταίο «φύλλο
εργασίας» εκ της πλευράς των Θεσμών, ως το κείμενο επί του οποίου καλείτο ο
Ελληνικός λαός, για πρώτη φορά από την έξοδο της χώρας από τις αγορές χρήματος
του 2009-2010, να πάρει θέση αποδεχόμενος το περιεχόμενό του με ένα ΝΑΙ ή
απορρίπτοντας το με ένα ΟΧΙ.
Μέσα σε λίγες ώρες από την προκήρυξη του
δημοψηφίσματος έγιναν τα ακόλουθα ενδιαφέροντα…
Ο κος Γιουγκέρ διεμαρτύρετο εντόνως λέγοντας πως το
υπό κρίση «φύλλο εργασίας» δεν ήταν η τελευταία πρόταση των θεσμών και υπήρχε
άλλη ευνοϊκότερη και κακώς ο κος Τσίπρας είχε διακόψει τις διαπραγματεύσεις,
πράγμα προσβλητικό και πλήγμα στην αξιοπιστία του ως συνομιλητή κλπ, κλπ.
Όλοι οι εκπρόσωποι των… Θεσμών… με διαφορετική
ένταση και διατύπωση, προέταξαν ότι:
ΟΧΙ θα σήμαινε «Έξω από το ευρώ και την
Ευρωπαϊκή Ένωση» και
ΝΑΙ θα σήμαινε «Μέσα στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση» και
...σε κάθε περίπτωση το «τόλμημα» να ζητηθεί, να εκφρασθεί η βούληση του λαού,
αποτελούσε διάρρηξη της αξιοπιστίας του συνομιλητή(!!!) και συνεπαγόταν μεγάλα
δεινά που θα έφερνε μια πολύ πιο σκληρή και επώδυνη και τιμωρητική συμφωνία –
αν αυτή προέκυπτε – την επομένη του δημοψηφίσματος…
Από πλευράς κυβέρνησης υπήρχε η διευκρίνιση ότι:
ΟΧΙ
σήμαινε «Όχι στο φύλλο εργασίας του Γιουγκέρ και τελικό όριο αποδεκτής υποχώρησής
μας την πρόταση της ελληνικής πλευράς, της Δευτέρας 22 Ιουνίου 2015, ή όποια
ισοδύναμη ή ευνοϊκότερη» ενώ
ΝΑΙ σήμαινε «Ναι στο φύλλο εργασίας του Γιουγκέρ,
ή ακόμη στο διάδοχο αυτού, προφανώς δυσμενέστερο, κείμενο συμφωνίας των
θεσμών».
Στο χρόνο μέχρι το δημοψήφισμα…
- οι Τράπεζες ήταν κλειστές,
- η μείζονα αντιπολίτευση έκανε εκστρατεία υπέρ του ΝΑΙ υιοθετώντας την διαστρέβλωση των θεσμών επί του δημοψηφίσματος: ΟΧΙ = έξω από ευρώ και Ευρώπη, Ναι = μέσα σε ευρώ και Ευρώπη, παρότι εθνικά (για το μέλλον της χώρας) όφειλαν να διασαφηνίζουν προς κάθε κατεύθυνση ότι σε καμία περίπτωση η βούληση του λαού δεν θα έπρεπε να παρερμηνευθεί και διαστρεβλωθεί…
- τα ΜΜΕ τάχθηκαν,
- σε
ολοκληρωτική κατά μέτωπο επίθεση στην κυβέρνηση και στο «τόλμημα» του
δημοψηφίσματος,
- σε
διαρκή απροκάλυπτη προπαγάνδα με κάθε τρόπο και κάθε μέσο (θεμιτό ή αθέμιτο)
για την επικράτηση του ΝΑΙ με ακραία κατατρομοκράτηση των πολιτών,
...αλλά παρά τον απίστευτο κουρνιαχτό που σηκώθηκε τρία
πράγματα φάνηκαν ξεκάθαρα και μάλλον ήταν κρίσιμα για την έκβαση του
αποτελέσματος:
- Οι Γερμανοί εταίροι
μας εξώθησαν και επέβαλαν τόσο σε εμάς όσο και στους υπόλοιπους θεσμούς
την πραγματοποίηση του δημοψηφίσματος – την στιγμή που είχαν ευοδωθεί οι
υπόγειες (κατά την έννοια του «άτυπου» και όχι του «αφανούς») προσπάθειες
για συμφωνία και ακύρωση του δημοψηφίσματος. Βρισκόμασταν λοιπόν μπροστά
σε τελική στρατηγικής σημασίας αναμέτρηση, όπου προκλητικά ζητήθηκε να
μετρηθεί (υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες) το φρόνιμα και η στάση και οι
ίδιες οι αξίες του λαού μας.
- Ουδείς μέχρι και την κρίσιμη Παρασκευή πριν την Κυριακή του δημοψηφίσματος, δεν «έταξε» στην Ελλάδα μια ευνοϊκότερη μεταχείριση στην περίπτωση της επικράτησης του ΝΑΙ έναντι του ΟΧΙ. Ούτε καν υπονόησε κάτι τέτοιο… Υπήρξε την συγκεκριμένη Παρασκευή η εξής διατύπωση από τα περιβάλλοντα Ντάισελμπλουμ και Γιουγκέρ: Αν επικρατήσει το ΝΑΙ θα έχουμε μια διαπραγμάτευση από το μηδέν για ένα νέο πρόγραμμα υπό πολύ σκληρούς όρους… Αν επικρατήσει το ΟΧΙ θα έχουμε μια διαπραγμάτευση από το μηδέν για ένα νέο πρόγραμμα υπό πολύ σκληρούς όρους με έναν συνομιλητή (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. και Τσίπρα) που δεν τον θέλουμε και τον θεωρούμε αναξιόπιστο… Επί της ουσίας λοιπόν η νοοτροπία των εταίρων δεν ήταν πλέον να κλείσουν το μάτι, υπονοώντας ένα «πέσιμο στα μαλακά» στην εκδοχή επικράτησης του ΝΑΙ. Η στάση τους ήταν ευθεία και πολεμική… Θα τιμωρηθείτε για το «τόλμημα» την «δημοκρατική αποκοτιά» ανεξαρτήτως της έκβασης που αυτή θα έχει… Βαθύτατη κρίση αξιών στην Ευρώπη; Πάντως τα προσωπεία είχαν πέσει… Ήταν πόλεμος…
- Ουδείς εγγυάτο ότι το ΟΧΙ
δεν σήμαινε και το ενδεχόμενο της δρομολόγησης μιας πορείας εξόδου της
χώρας από την νομισματική ένωση, εξόδου δηλαδή από το ευρώ! Για την
ακρίβεια, στη χώρα λέγαμε ότι ΟΧΙ σήμαινε πως: Η πορεία μας στο Ευρώ θα
έπρεπε να εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις «βιωσιμότητας του χρέους» και
«αναπτυξιακής» χάραξης και προοπτικής στην νέα χρηματοδότηση ώστε – εντός μιας
τέτοιας λογικής και σχεδιασμού και μόνον – θα αποδεχόμασταν τη συνέχιση
των θυσιών και διαρθρωτικών μέτρων. Αν αυτά δεν εξασφαλίζονταν, αυτά που
προκρίνονταν ως επιλογές του Ελληνικού λαού ήταν: η διαγραφή χρέους και η
επίτευξη βιωσιμότητας και η αναπτυξιακή χάραξη για την παραγωγική
ανασυγκρότηση και θα έπρεπε να έρθουν πιθανότατα με τις ίδιες ή
περισσότερες θυσίες, με βαθιά διαθρωτικά μέτρα, ίσως και σκληρότερα σε αρκετές
περιπτώσεις, αλλά εθνικά επιλεγμένα και εφόσον οι εταίροι μας δεν θα
μπορούσαν ή δεν θα ήθελαν να δουν τη λογική και τα οφέλη των επιλογών
αυτών, γνωρίζαμε καλά ότι, αυτό θα μπορούσε να μας οδηγήσει και εκτός
Ευρώ!
Αυτά τα τρία πραγματάκια τα γνωρίζαμε όλοι
πηγαίνοντας να ψηφίσουμε την Κυριακή, 5 Ιουνίου 2015 στο δημοψήφισμα.
Και ναι, το αποτέλεσμα προς έκπληξη μάλλον των
περισσοτέρων – των κυβερνώντων συμπεριλαμβανομένων – ήταν μια θριαμβευτική
επικράτηση του ΟΧΙ με 62%! Το αποτέλεσμα και η συμμετοχή ήταν τέτοια που
γίνονταν δεσμευτικά κατά το Σύνταγμα… για τον Πρωθυπουργό, για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για όλους…
Και ήρθε το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον
Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να διατυπώσει επίσημα το δεσμευτικό περιεχόμενο του
αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και τις προκύπτουσες εξ αυτού πολιτικές
επιλογές! Το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών συγκλήθηκε για να αποτυπώσει αυτό το δεσμευτικό περιεχόμενο του αποτελέσματος και όχι βέβαια για να ερμηνεύσει ή διερμηνεύσει και οπωσδήποτε
όχι για να παρερμηνεύσει το ΟΧΙ που ήταν πλέον δεσμευτικό για κάθε ελληνική
κυβέρνηση, με δέσμευση ισχυρότατη που προέκυπτε από τη διαδικασία δημοψηφίσματος…
Βλέπετε το δημοψήφισμα δεν είναι γκάλοπ ή
δημοσκόπηση!
Υποθετικά μιλώντας, αν το κυβερνητικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.
παραιτείτο και ερχόταν να κυβερνήσει ένα σχήμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ, με μερικούς, ας πούμε, ανεξαρτητοποιημένους, παρότι αυτοί είχαν πάρει ρητή θέση
υπέρ του ΝΑΙ πριν το δημοψήφισμα, θα μπορούσαν να κυβερνήσουν ΜΟΝΟ υπό τη
δέσμευση που τους επέβαλε το ΟΧΙ!
Το ΟΧΙ λοιπόν όφειλε να χαίρει του σεβασμού και του
κύρους που του απέδιδε η ίδια η ουσία και το νόημα του δημοψηφίσματος…
Με βάση τα παραπάνω οι θεσμοί… οι θεσμοί της χώρας μας
αυτή τη φορά (και όχι οι κακοί, οι έξω...), οι πλέον θεμελιώδεις θεσμοί-εγγυητές της λειτουργίας
του πολιτεύματος της δημοκρατίας μας, γνωρίζοντας το φορτίο που έφεραν στους
ώμους τους και την ιστορικότητα της στιγμής συνεκλήθησαν και εξέδωσαν (πλην του
Γ.Γ. του ΚΚΕ) κοινό ανακοινωθέν:
«Η πρόσφατη
ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού θέτει δεσμευτικά για το σύνολο των πολιτικών
θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας τις παραμέτρους αποφυγής ρήξης με τους εταίρους
των ευρωπαϊκών και λοιπών θεσμών και αποτελεί εντολή συνέχισης και
ενίσχυσης της προσπάθειας για την επίτευξη μιας κοινωνικώς δίκαιης και
οικονομικώς βιώσιμης συμφωνίας.
Κατά τη
συνταγματική της δέσμευση η Κυβέρνηση αναλαμβάνει την ευθύνη για την συνέχιση
των διαπραγματεύσεων. Και ο κάθε
Πολιτικός Αρχηγός θα συμβάλλει, αντιστοίχως, στο πλαίσιο του θεσμικού και
πολιτικού του ρόλου.
Κοινός στόχος
είναι η επιδίωξη λύσης η οποία θα διασφαλίζει:
- Την επαρκή κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της Χώρας.
- Αξιόπιστες μεταρρυθμίσεις, με κριτήριο την δίκαιη κατανομή των
βαρών και προώθηση της ανάπτυξης, με τις κατά το δυνατόν λιγότερες
υφεσιακές επιπτώσεις.
- Ισχυρό, εμπροσθοβαρές, αναπτυξιακό πρόγραμμα, πρωτίστως για την
καταπολέμηση της ανεργίας και την ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας.
- Δέσμευση για την έναρξη ουσιαστικής συζήτησης ως προς την
αντιμετώπιση του προβλήματος της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου
χρέους ως διαρκώς εν ισχύ προδιαγραφής εγκυρότητας της όποιας συμφωνίας θα
επιτευχθεί και για όσο χρόνο θα αφορά η συμφωνία, τα μέτρα αυτής και όσο περαιτέρω
χρόνο θα εκτίνονται οι επιπτώσεις της.
- Άμεση προτεραιότητα αποτελεί η αποκατάσταση της ρευστότητας στο
χρηματοπιστωτικό σύστημα, σε συνεννόηση με την ΕΚΤ.
Ο
Πρωθυπουργός δεσμεύθηκε να ενημερώσει τους Πολιτικούς Αρχηγούς, αμέσως μετά την
προσεχή Σύνοδο Κορυφής, για τα πρώτα συμπεράσματα που θα εξαχθούν και για την
εν γένει πορεία των διαπραγματεύσεων».
Όχι;! Λάθος κάνω;!
Δεν είναι έτσι το κοινό ανακοινωθέν;!
Είναι όπως το διορθωμένο παρακάτω;!
Δηλαδή:
«Η πρόσφατη
ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού θέτει δεσμευτικά για το σύνολο των πολιτικών
θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας τις παραμέτρους αποφυγής δεν συνιστά
εντολή ρήξης με τους εταίρους των ευρωπαϊκών και λοιπών θεσμών, αλλά
εντολή συνέχισης και ενίσχυσης της προσπάθειας για την επίτευξη μιας κοινωνικώς
δίκαιης και οικονομικώς βιώσιμης συμφωνίας.
Κοινός στόχος
είναι η επιδίωξη λύσης η οποία θα διασφαλίζει:
- Την επαρκή κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της Χώρας.
- Αξιόπιστες μεταρρυθμίσεις, με κριτήριο την δίκαιη κατανομή των
βαρών και προώθηση της ανάπτυξης, με τις κατά το δυνατόν λιγότερες
υφεσιακές επιπτώσεις.
- Ισχυρό, εμπροσθοβαρές, αναπτυξιακό πρόγραμμα, πρωτίστως για την
καταπολέμηση της ανεργίας και την ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας.
- Δέσμευση για την έναρξη ουσιαστικής συζήτησης ως προς την
αντιμετώπιση του προβλήματος της βιωσιμότητας του ελληνικού δημόσιου
χρέους
ως διαρκώς εν ισχύ προδιαγραφής εγκυρότητας της όποιας συμφωνίας θα επιτευχθεί και για όσο χρόνο θα αφορά η συμφωνία, τα μέτρα αυτής και όσο περαιτέρω χρόνο θα εκτίνονται οι επιπτώσεις της. - Άμεση προτεραιότητα αποτελεί η αποκατάσταση της ρευστότητας στο
χρηματοπιστωτικό σύστημα, σε συνεννόηση με την ΕΚΤ.
Ο
Πρωθυπουργός δεσμεύθηκε να ενημερώσει τους Πολιτικούς Αρχηγούς, αμέσως μετά την
προσεχή Σύνοδο Κορυφής, για τα πρώτα συμπεράσματα που θα εξαχθούν και για την
εν γένει πορεία των διαπραγματεύσεων».
 |
| Γελοιογραφία του Βασίλη Χριστοδούλου, για το δημοψήφισμα του ΄73... κάτι σαν τώρα... |
Κάπως έτσι… το μόνο που έμεινε από το ΟΧΙ του
δημοψηφίσματος είναι η φράση:
«Η πρόσφατη ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού δεν
συνιστά εντολή ρήξης!»
Αν λοιπόν το ΟΧΙ δεν εμπεριείχε το ενδεχόμενο – το πραγματικά
απευκταίο και δυσμενές, αλλά ωστόσο ενδεχόμενο – της ρήξης (είπαμε… στην περίπτωση
μη επίτευξης του «αναπτυξιακού» στόχου και του στόχου «βιωσιμότητας») τότε…
μαθηματικά… υπάρχουν δύο πιθανές εκδοχές:
- Να υπήρχε το
ενδεχόμενο της ρήξης στην απάντηση ΝΑΙ του δημοψηφίσματος.
Μπορεί
λοιπόν το ΝΑΙ να σήμαινε ρήξη;!
Δηλαδή
μπορεί να λέγαμε ΝΑΙ σε οποιαδήποτε-και-κάθε πρόταση των εταίρων μας και η τόσο
πειθήνια στάση μας να εκλαμβανόταν ως «ειρωνεία» (;), ως «κοροϊδία» (;) και να τους
την «σπάγαμε» τόσο μα τόσο πολύ; Κάτι σαν: «- Μα καλά! Μας τα πρήξατε επί 5
μήνες! Μας τρελάνατε στα Eurogroup
και τις τηλεδιασκέψεις και τώρα μας λέτε ΝΑΙ σε όλα;! Ε, όχι κύριοι! Να φύγετε!
Να πάτε αλλού… Τρελοκομεία!!!»…
Ενδιαφέρουσα
εκδοχή αλλά… μπααα, δεν παίζει…
- Να μην υπήρχε καν το
ενδεχόμενο της ρήξης τόσο στο ερώτημα, όσο και σε κάθε μία από τις δύο
απαντήσεις ΝΑΙ ή ΟΧΙ… Οπότε πράγματι, θα ίσχυε ότι καμία από τις απαντήσεις
«δεν συνιστά εντολή ρήξης»! Όμως επίσης… αφού το ερώτημα περί «ενδεχομένου
ρήξης» δεν θα είχε ούτε καν τεθεί… τότε καμία πραγματική, σαφής απάντηση
επ’ αυτού δεν θα είχε δοθεί! Και προφανέστατα κατά λογική και μαθηματική
ακολουθία η φράση, «Η πρόσφατη ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού δεν συνιστά
εντολή ρήξης» δεν μπορεί παρά να ήταν… ακραία παραπλανητική;!! Επικίνδυνες ατραπούς παίρνει η σκέψη
μας…
Όμως επιστρέφοντας στην πραγματικότητα και τη ζωή,
ξέρουμε καλά πως καμία από τις παραπάνω δύο εκδοχές δεν έχουν την πιθανότητα αλήθειας…
και μας μένει η πεζή αλήθεια της πολιτικής, δημιουργικής ερμηνείας μέχρι... παρερμηνείας του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, κοινή συναινέσει όλων των πολιτικών
δυνάμεων (και του ΚΚΕ που δεν διαφοροποιείται, δεν επισημαίνει το θεσμικό
ατόπημα αλλά μόνο αναμασά ευκόλως τις δικές του ανέξοδες πολιτικές)…
 |
| Κώστας Δαμαβολίτης |
Κάπως έτσι, ή μάλλον ακριβώς έτσι… συντελέσθηκε η
πολιτική «εξουδετέρωση» της «απασφαλισμένης χειροβομβίδας» του ΟΧΙ και του δημοψηφίσματος… που και για αυτήν ήμασταν ανέτοιμοι να τη διαχειριστούμε... (όμοια όπως δεν είχαμε εδώ και 5 χρόνια προετοιμαστεί με ένα plan B...) Αυτή η ευτυχώς(;!)... «εξουδετέρωση» του επικίνδυνου και μη διαχειρίσιμου ΟΧΙ, ήταν
το πρώτο και ίσως το βαθύτερο πραξικόπημα που βιώσαμε…
Μετά ευτυχώς(;!)... ήρθε «στο καπάκι» ο κακός Δόκτωρ Σόιμπλε
(σαν τον κακό του παραμυθιού) και μέσα στον πανικό και τον πραγματικό παροξυσμό
εκείνων των τραγικών ημερών έκανε κάτι δικά του μαγικά κακά κόλπα – αλλά πολύ
φανερά κακά, θεαματικά, χολιγουντιανά, όχι τα συνήθη υποχθόνια – και τρόμαζε
και εξαγρίωνε τον κόσμο εντός κι εκτός συνόρων και τρέξανε όλοι και φωνάξανε «ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ
– ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ» και «This is a Coup»
και τράβηξε » ο κακός Δόκτωρ Σόιμπλε όλη την προσοχή επάνω του! Ευτυχώς(;!)...
Κι έτσι, εκείνο το
πρώτο… το βαθύ… πραξικόπημα που βιώσαμε… σχεδόν δεν το καταλάβαμε... και γρήγορα το κατάπιαμε... κι ας μην το έχουμε ευτυχώς(;!)... μεταβολίσει ακόμα...
Θάφτηκε ευτυχώς(;!)... στα ερείπια της «απροετοίμαστης»
αξιοπρέπειάς μας κάτω από τα βιαστικά προχειρο-χτισμένα ντουβάρια της νέας μας ευτυχώς(;!)... διάσωσης. Εκεί κουκουλώθηκε το πρώτο, το δικό μας, πραξικόπημα, θάφτηκε στα θεμέλια… κι από πάνω εμείς θα χτίσουμε…
Αλίμονο, με τέτοια θεμέλια... αν έρθει σεισμός…
(...όμως κι αυτός πάντα
έρχεται κάποια στιγμή…)
ArchOikos_____________
Αναρτήσεις
