Η δύναμη της πολιτικής παρέμβασης του λαού στα πράγματα και η εξειδίκευση που παράγει αυτή, παρότι το εκφραστικό μέσο που διαθέτει είναι μια απλή ψήφος, είναι τεράστια!
Τα πολιτικό μάθημα του 2015 είναι απίστευτα πυκνό σε νόημα και ουσία και πρέπει να αξιοποιηθεί τόσο από τις πολιτικές ηγεσίες όσο και από τον ίδιο το λαό ως εμπειρία και πολιτική ωριμότητα! Είναι προφανές πως οι βαθυστόχαστοι εργολάβοι-πολιτικοί αναλυτές των media θα κάνουν το παν για να συμβεί το πρώτο – οι πολιτικές ηγεσίες, δηλαδή, να αποσαφηνίσουν πλήρως τα μηνύματα του 2015 – και επίσης, θα κάνουν το παν για να μη συμβεί το δεύτερο – αφού, ο λαός είναι επικίνδυνο να κατανοήσει την δύναμη και την επιτυχία της παρέμβασής του στα πολιτικά πράγματα και ακόμη πιο επικίνδυνο να επενδύσει πάνω σε αυτή την εμπειρία… Οπότε απλά, αντί μιας συνεκτικής αποτίμησης, θα υπάρξει μια διασπορά αντικρουόμενων οπτικών και αποσπασματικών ερμηνειών μαζί με παράθεση ευφυών, προκλητικών δηλώσεων με κενό περιεχομένου πολιτικό λόγο, που θα σκεπάσει σύντομα, κάτω από επίπλαστες αντιπαραθέσεις και περιχαράκωση, τα σημαντικά του 2015, πριν να προλάβουμε να εξάγουμε πολύτιμα, αλλά επικίνδυνα… συμπεράσματα.
Λοιπόν, είχαμε τη σπάνια ευκαιρία να έχουμε μέσα στο χρόνο τρεις σαφείς εκφράσεις της βούλησης του λαού και μάλιστα σε κρίσιμες στιγμές. Μιλάμε για τρεις εκλογικές διαδικασίες – και όχι απλά δημοσκοπήσεις, μετρήσεις και λοιπά τέτοια μέσα που αποδεικνύονται αφερέγγυα… Αφερέγγυα… άραγε, μόνο ως προεκλογικά; Ή μήπως θα πρέπει να επανεκτιμήσουμε την αξιοπιστία των μέσων αυτών, ευρύτερα στις πολιτικές και άλλες έρευνες που γίνονται, πλέον, κατά κόρον και σε όλα τα επίπεδα της ζωής και δράσης της σύγχρονης κοινωνίας;! Όταν η εμπορική και συναλλακτική πίστη και ηθική υποκαθίσταται στα πλαίσια μιας κακής εκδοχής της παγκοσμιοποίησης από το «νόμιμο, άρα και ηθικό» τότε η… αλλαγή των κωδίκων επικοινωνίας που τινάζει στον αέρα την ακρίβεια των μέχρι σήμερα αξιόπιστων μέσων είναι… φυσικό αποτέλεσμα μη οργανωμένο… προκαλούμενο από την ανατροπή των αξιακών μοντέλων στην κοινωνία. Φυσική δράση-αντίδραση και μάλιστα χωρίς υποκίνηση και χωρίς καμία απολύτως κοινή βάση επαναστατικής διάθεσης ή οργάνωσης…
Κλείνει εδώ η παρένθεση προβληματισμού επί των δημοσκοπήσεων, μετρήσεων κλπ και ας επανέλθουμε στο ότι το 2015 με τρείς εκλογικές διαδικασίες είχαμε τη σπάνια ευκαιρία να έχουμε μέσα στο χρόνο τρεις σαφείς εκφράσεις της βούλησης του λαού!
Για να καταλάβουμε το νόημά τους θα πρέπει να τις δούμε συνθετικά… και να δούμε τί παράγουν όλες μαζί ή ποιά ασφαλή πληροφορία μας δίνουν. Ξεκινάμε, λοιπόν, από το τέλος, το «καταληκτικό αποτέλεσμα» που επήλθε με την τελευταία εκλογική διαδικασία, καθώς με το αποτέλεσμά της λύνει παρανοήσεις της προηγούμενης, όπως ακριβώς, η προηγούμενη – δηλαδή το δημοψήφισμα – έχει αποσαφηνίσει τα συμπεράσματα της πρώτης εκλογικής διαδικασίας, των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015.
Συμπεράσματα λοιπόν…
ξεκινώντας με απλά, θεμελιώδη ερωτήματα:
1. Θέλει ο λαός την έξοδο της χώρας από τη ευρωζώνη;
Προφανώς, όχι! Αλλιώς θα είχε καταδικάσει το ΣΥΡΙΖΑ και ακόμη κι αν δεν εμπιστευόταν τον ΛΑΕ μέχρι το επίπεδο της διακυβέρνησης, τουλάχιστον θα τον είχε βάλει στη βουλή και μάλιστα με πολύ ισχυρό ποσοστό.
Τότε, τι σήμαινε το 62% ΟΧΙ στο δημοψήφισμα;
Σήμαινε μάλλον τρία πράγματα… που ήταν εμπρόθετα, αλλά… μας δίνει και ένα τέταρτο συμπέρασμα που είναι παράπλευρη ερμηνεία τεράστιας σημασίας (και μάλλον με παγκόσμιο αντίκτυπο…)
Σήμαινε λοιπόν ότι:
• Ο λαός αναγνώριζε ειλικρινή πρόθεση και έδινε ηθικό προβάδισμα στην «σκληρή διαπραγμάτευση» ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα και τους βαρύς ερασιτεχνισμούς της. Ο λαός πήρε επάνω του την επιλογή του Τσίπρα να σηκωθεί και να φύγει από το Eurogroup (πρακτικά τον κάλυψε πλήρως στο επίπεδο της ηθικής και τον δικαίωσε στο επίπεδο της αγανάκτησης).
• Ο λαός δεν αποδέχθηκε να ψηφίσει στο Εθνικό Δημοψήφισμα, επάνω σε ένα ψευδές, εμβόλιμο – φασιστικά επιβεβλημένο – ερώτημα που επεδίωξαν τα επίσημα, Θεσμικά Όργανα της ΕΕ να προτάξουν, «καπελώνοντας» το ερώτημα του Εθνικού Δημοψηφίσματος! Κι εδώ για μια ακόμη φορά να πούμε πως οι εγχώριοι, επίσημοι πολιτικοί εκφραστές του ΝΑΙ (και βέβαια όχι ο λαός που ψήφισε ΝΑΙ) όχι μόνο δεν είχαν τα αντανακλαστικά να αντιδράσουν στο «καπέλωμα» του ερωτήματος προστατεύοντας την πατρίδα στο ανοικτό ενδεχόμενο του ΟΧΙ, αλλά, ακόμη χειρότερα, επένδυσαν πολιτικά στο «καπέλωμα» και τον εκφοβισμό αποδεχόμενοι τις ακραίες παρεμβάσεις της ΕΕ στην αλλαγή των ερωτημάτων σε δημοψηφίσματα χωρών μελών! Τούτο οι εγχώριοι, επίσημοι πολιτικοί εκφραστές του ΝΑΙ το έπραξαν μην υπολογίζοντας τον κίνδυνο και το κόστος, μόνο και μόνο προσδοκώντας την επικράτηση του ΝΑΙ… Ωστόσο, ίσως… οι επίσημοι πολιτικοί εκφραστές του ΝΑΙ, θα πρέπει να αναζητήσουν την ερμηνεία των τελευταίων εκλογών (του Σεπτέμβρη του 2015) και τα ποσοστά που έλαβαν – παρά το Μνημόνιο Τσίπρα-Καμμένου και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. – μεταξύ άλλων… και εκεί… στην τόσο αντεθνική, ιδιοτελή τους στάση…
• Τέλος, ο λαός με το 62% ΟΧΙ, ενημέρωνε τις απανταχού πολιτικές ηγεσίες – και τον κ. Τσίπρα – ότι στις μάχες και τους πολέμους την συνθηκολόγηση και την ήττα υπογράφουν οι στρατηγοί που διεξάγουν τον πόλεμο… Οι λαοί δεν ηττώνται και ούτε έχουν την ευθύνη μιας τέτοιας πράξης και σε καμία περίπτωση δεν έχουν την υποχρέωση να αναλάβουν τέτοια ευθύνη έναντι των παιδιών τους… Αυτό το συμπέρασμα, έχει μια πρόσθετη κεντρική σημασία και αποτελεί παγκόσμια εμπειρία, για την αξία και ισχύ που μπορεί να έχουν οι, υπό εκβιασμό, βία και καταναγκασμό (είτε φυσικού, είτε οικονομικού πολέμου) συνθηκολογήσεις… στη διάρκεια του βίου των λαών.
Πέρα όμως από τα τρία αυτά, άμεσα, πολιτικά μηνύματα της ψήφου του ΟΧΙ, στο δημοψήφισμα υπάρχει κι ένα αποκρουστικό – εφιαλτικό για την γερμανική, χείριστη εκδοχή της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων – κρυφό, παράπλευρο μήνυμα… που αυτό κυρίως «μούδιασε» τις ηγεσίες της ΕΕ και έχει εξεγείρει και το πνεύμα και τα αντανακλαστικά στην πολιτική των ΗΠΑ…
Πρόκειται για την διαπίστωση ότι μετά από πέντε χρόνια σκληρότατης πολιτικής που στόχευσε όχι μόνο στα χαρακτηριστικά της οικονομίας αλλά και στην ηθική απαξίωση του λαού και στον – δια της εξάρτησης – έλεγχό του και στην απονεύρωσή του αξιακού του μοντέλου προς επικράτηση της «κυνικής οικονομίας» και της «ηθικής της οικονομίας», το 62% του ΟΧΙ, αποδείκνυε περίτρανα και πέραν πάσης αμφισβήτησης, ότι τεράστιο ποσοστό της κοινωνίας στην Ελλάδα παρέμενε «μη κυνικό», «μη ηθικά ηττημένο», μη συμβιβασμένο και ουσιαστικά απρόθυμο να «συνθηκολογήσει»…
Αυτό που εισέπραττε η παγκόσμια κοινότητα από το δημοψήφισμα ήταν ότι ένα τεράστιο ποσοστό Ελλήνων – πολύ πάνω από το 62% του συνολικού πληθυσμού – δεν έχει υποστεί την επιδιωκόμενη κυνική μετάλλαξη, παρότι βρισκόταν ήδη, επί μια πενταετία στον ειδικό τόρνο διαμόρφωσης για λαούς 2ης ταχύτητας της Ενωμένης Ευρώπης… Η γερμανικής σύλληψης, άθλια εκδοχή παγκοσμιοποίησης που απλά αποτελούσε την πολιτική φιλολογία συγκάλυψης μιας αυταρχικής ηγεμονίας πάνω στην Ευρώπη μιας μικρής ανεξέλεγκτης γερμανικής/γερμανόφιλης ελίτ έτριζε πλέον στα θεμέλιά της, μαζί με τους Ευρωπαϊκούς Θεσμούς που είχαν εξαντλήσει τα όρια παρεμβάσεων, δικαιοδοσίας τους και όλα τα προσχήματα, όντας μακράν πολιτικά ασύμβατοι προς τις αρχές ακόμη και αυτής, της αληθινής… παγκοσμιοποίησης!
Άρα λοιπόν, από το αποτέλεσμα των τελευταίων – «άχρηστων» κατά πολλούς (βλέπε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ…) – εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015, έχουμε πλέον, την πλήρη αποκωδικοποίηση και την λύση των παρεξηγήσεων επί του νοήματος της ψήφου του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα… Της κοινής συνισταμένης στις εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους που συγκρότησαν το ιστορικό 62%.
Όμως αρκεί μόνο αυτό το συμπέρασμα (όχι ότι είναι λίγο, ερμηνεύει το δημοψήφισμα – μια συνταγματικά υπέρτατη διαδικασία…) για να αποδείξει τη χρησιμότητα της λαϊκής έκφρασης στις εκλογικές διαδικασίες του 2015;
Λοιπόν, υπάρχουν κι άλλα κι ας συνεχίσουμε…
2. Θέλει ή ήθελε ο λαός μια αριστερή κυβέρνηση με ισχυρά αριστερά αντανακλαστικά και συγκρουσιακές τακτικές; Πόσο ισχύει το «Πρώτη φορά Αριστερά»;
Κι εδώ η απάντηση είναι αρνητική περίπου με τον ίδιο τρόπο διατυπωμένη όπως στην προηγούμενη ερώτηση… Αν η πρόθεση του λαού ήταν αυτή θα είχε καταδικάσει με σκληρό τρόπο και ισχυρή απόρριψη την κατάληξη της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ και θα είχε στραφεί με υψηλά ποσοστά στο ΛΑΕ και σε άλλες αριστερές εκδοχές…
Άρα, τι σήμαινε η ισχυρότατη επανεκλογή Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν σήμαινε αριστερή προτίμηση;
Σε αντίθεση με ότι πιστεύουν ή θέλουν (ή καλύτερα, ήθελαν) να πιστεύουν οι αριστερές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και οι δεξιές συνιστώσες της Νέας Δημοκρατίας και οι νεοταξικές συνιστώσες όλων των υπολοίπων, ο λαός ουδεμία μεγάλη «φαγούρα» έχει για το σκληρό, ημίσκληρο ή μαλακό ιδεολογικό πλαίσιο του κυβερνητικού σχήματος που θα διαχειριστεί την παρούσα κατάσταση… Ακόμη περισσότερο, αποδεικνύεται ότι δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015, για να δει στα μάτια του να λάμπει μια φωτεινή επιγραφή με το αφελέστατο «Πρώτη φορά Αριστερά», όπως ήθελε όλο το ΣΥΡΙΖΑ – τότε – να λέει (και που στους παλιότερους από εμάς αποτελούσε μια κωμική και ευτυχώς όχι εξίσου επικίνδυνη παραλλαγή του Παπανδρεϊκού «Ποτέ ξανά Δεξιά» με τα χρονοντούλαπα και την λοιπή… προίκα ΠΑΣΟΚ…).
Ο λαός έκανε την εξής απλή επιλογή. Επέλεξε ένα μετριοπαθές σχήμα διακυβέρνησης, ήδη από τον Ιανουάριο του 2015, χωρίς να τρέφει ψευδαισθήσεις. Γνώριζε ο λαός και στην επιλογή του μέτραγε η ευχέρεια που εμφάνιζαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, παρά τις προφανείς διαφορετικές τους καταβολές, να συνεργαστούν καθώς και η δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ ή του Τσίπρα να ξανοιχτεί αόριστα και απροσδιόριστα προς τα αριστερά του…
Ο λαός έκανε την επιλογή του σταδιακά και όχι με ορμή, έχοντας καταδικάσει τις πολιτικές δυνάμεις που τον κυβέρνησαν μετά το 1981 και αυτές που συμμετείχαν στη παλαιοκομματικό πολιτικό σύστημα με στην επικράτηση του λαϊκισμού, της υποσχεσεολογίας, των αέναων και αμετροεπών διεκδικήσεων και με την συνεχή εξυπηρέτηση συμφερόντων, αλλά κρατώντας μικρό καλάθι και με προσοχή για τους επόμενους… Όποιος έχει καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι…
Διάλεξε, βήμα-βήμα, αυτό που θεωρούσε λιγότερο προσβεβλημένο από τις παραπάνω ασθένειες και με τη σοφία των φυσικών διεργασιών (τη σοφία που κρύβουν τα φυσικά φαινόμενα) το έφερε στα μέτρα του… Πήρε λοιπόν τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ήδη από το 2012, από τα αριστερά και τον έφερε πολύ πιο κοντά στο κέντρο, στην εστία δηλαδή μιας μετριοπαθούς ευρωπαϊκής – αλλά όχι της ευρω-φανατικής ή ευρω-λιγούρικης των προηγούμενων – πολιτικής. Κατόπιν είδε ότι ο Τσίπρας και σημαντικό μέρος του ΣΥΡΙΖΑ κατενόησε και εξέλαβε ορθά το πολιτικό μήνυμα αυτής της επιλογής και δεν θεώρησε ότι ξαφνικά ο λαός είχε ριζοσπαστικοποιηθεί σε βαθμό απομάκρυνσής του από τον ρεαλισμό. Αυτό δημιούργησε ένα πρώτο στάδιο εμπιστοσύνης. Έγινε αντιληπτό ότι, ο Τσίπρας και σημαντικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν αντιληφθεί και αποδέχονταν το είδος της ευθύνης που τους ζητούσε ο λαός να αναλάβουν και το χαρακτήρα της διακυβέρνησης που επεδίωκε ο λαός μέσω αυτών! Δεν είχαν επιλεγεί για την αριστερή καταγωγή τους, αλλά για την αντιδιαστολή τους προς το διαβρωμένο και ένοχο παλαιοκομματικό σύστημα των απολιθωμένων παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων όλου του φάσματος – τόσο της παλαιάς μεταλλαγμένης πια δεξιάς και του κέντρου, όσο και της στείρας αριστεράς… της απρόθυμης για οποιαδήποτε αλλαγή ρόλων.
Υπό αυτές τις συνθήκες και αφού μάλιστα είχαν δοκιμαστεί και εκπέσει απολύτως στα μάτια του λαού οι λοιποί εξαναγκασμένοι, εκβιασμένοι συνδυασμοί, που είχαν γενναιόδωρα από τον λαό την ευκαιρία τους, ο λαός, τελικά, επέλεξε να φέρει στο προσκήνιο τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς τους αφελείς ενθουσιασμούς του παρελθόντος και χωρίς… ψευδαισθήσεις.
Ο λαός επέλεξε αυτή τη λύση ως την πιο «καθαρή» από τις αμαρτίες του παλαιοκομματισμού, ως την πιο «πρόθυμη» να κάνει μια ειλικρινή, μια πραγματική προσπάθεια διαπραγμάτευσης για πράγματα που, ήδη, είχε την επίγνωση ότι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξουν, αφού κάποιοι άλλοι με περισσή φροντίδα και επιμέλεια είχαν με σειρά συμφωνιών και νόμων «κλειδώσει». Ο λαός ήλπιζε, αλλά δεν περίμενε ένα θαύμα και ήταν πιο προσγειωμένος από την ίδιο τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ στο κατά πόσο αυτό ήταν εφικτό! Γι’ αυτό και δεν τους χρέωσε, του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα με τρόπο συντριπτικό… γι’ αυτούς. Αυτό που τους χρέωσε, ήταν η ορατή αφέλεια και επιπολαιότητα που δεν θέλει και δεν θα έχει καμία ανοχή, αν τα ξαναδεί.
Με τον χρόνο που δίνει ο λαός διατηρεί την ελπίδα να επιτύχει τον στόχο της αλλαγής της πολιτικής υποδομής της χώρας… ως βασικής προϋπόθεσης για μέλλον και ανάπτυξη. Δεν είναι θέμα ατόμων ή τουλάχιστον δεν είναι θέμα μόνο αυτών. Είναι η αλλαγή των νοοτροπιών που πρέπει να αποτυπωθεί στην εγκατάλειψη του παλαιοκομματισμού και η επικράτηση των υγειών στοιχείων στην σύγχρονη πολιτική ζωή. Στοιχείων που μόνο κάποια δείγματά γραφής μας προϊδεάζουν χωρίς να εγγυώνται γι’ αυτά. Δείγματα γραφής, πολιτικές επιλογές που:
• Προκρίνουν τη συνεργασία σχημάτων αντιθετικών σύμφωνα με τις παλιές περιχαρακώσεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, επί τη βάσει κοινών εθνικών στόχων, με πλήρη αποδοχή από αμφότερους, των πολιτικών ευθυνών και όχι για να φορτώσουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλο, κατόπιν εορτής.
• Επιτρέπουν σε σχήματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ να διασπόνται χωρίς πολιτικό κόστος από το γεγονός ότι θιχθήκαν από τη διάσπαση, οικογένειες, σχέσεις και συχνωτισμοί – σας θυμίζει κάτι; – αλλά με πολιτική αξιολόγηση και κόστος για την ουσία της διακυβέρνησης και της πολιτικής.
• Προκρίνουν ο λαός να ρωτάται όποτε είναι αναγκαίο – περισσότερο ή λιγότερο συχνά – και να μην αποτελεί η έκφραση της λαϊκής βούλησης, απειλή για την κυβερνησιμότητα ή ακόμη χειρότερα, απειλή για την πορεία της χώρας!
• Επιτρέπουν να μην φοβάται η δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα, ένα δημοψήφισμα!
• Επιτρέπουν να μην θεωρεί η δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα «περιττή διαδικασία» τις εκλογές μόνο και μόνο επειδή θα μπορούσαν, τυπικά, να μην είχαν γίνει!
• Αναγνωρίζουν ως επικίνδυνη για τη δημοκρατία και το πολιτικό σύστημα την πιθανότητα να εμποδιστεί η έγκαιρη, ουσιώδης αποτύπωση της λαϊκής βούλησης σε μια κρίσιμη για τη χώρα στιγμή!
Πόσο εύκολα και χαλαρά, άραγε, μπορούν πολιτικές ηγεσίες να χαρακτηρίζουν τα δημοψηφίσματα που έχουν γίνει και έχουν εξάγει αναγνωρισμένο αποτέλεσμα από τον πρόεδρο της δημοκρατίας και ένα ευρύ συμβούλιο πολιτικών αρχηγών ως «ανούσια»;! Πόσο εύκολα και χαλαρά, μπορούν να χαρακτηρίζουν τις εκλογές που επίκεινται για την εξασφάλιση βιώσιμης κυβέρνησης, «άχρηστες»;!
Τις απαντήσεις έδωσε ο ίδιος ο λαός, ξεκαθαρίζοντας πλήρως το πολιτικό τοπίο, προσδιορίζοντας πλήρως ποιός και με ποιούς όρους θα έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης και απενεργοποιώντας τις «πολιτικές ομηρίες» που απροκάλυπτα υπόσχονταν αυτοί που εχθρεύονταν πρώτα τα δημοψηφίσματα και μετά τις εκλογές… και τα δύο, αυτά, θεμελιώδη «κουσούρια» της δημοκρατίας που προφανώς τα θεωρούν… ξεπερασμένα.
ArchOikos____________
Αναρτήσεις
