Ωμές παρεμβάσεις...

Το "κοινό-περί-δικαίου-αίσθημα" μήπως το έχουν ακουστά από το 1ο έτος της Νομικής που κάποτε είχαν περάσει;

Το ότι η διάρρηξη της εμπιστοσύνης όταν αυτό (το "κοινό-περί-δικαίου-αίσθημα") κλονίζεται είναι πλήγμα που δεν αφορά μόνο την δικαιοσύνη, αλλά, χτυπά τα θεμέλια της δημοκρατίας (ως κοινωνικού συμβολαίου) υπάρχει περίπτωση να μην το γνωρίζουν;

Τις αποφάσεις - σχοινοβατούσες ερμηνείες - περί προσωρινής, ή υπό συγκεκριμένη οπτική (!!!) ή υπό αίρεση και προθεσμία(!!!) "συνταγματικότητας" κάποιων νομοθετημάτων - προκειμένου να μην τα χαρακτηρίσουν "αντισυνταγματικά" και "χαλάσουν το γιαούρτι" της πολιτικής εξουσίας από την οποία τώρα δηλώνουν "ανεξάρτητοι" και άνευ ανοχής "μύγας επί της σπάθης τους" μήπως τις θυμούνται;!

Κι άλλα... κι άλλα...

Τείνουν να παγιωθούν ως ορθές (επειδή και πολιτικά και mediaκα κάποιοι τις στηρίζουν) θέσεις το τύπου: "Ο σχολιασμός και μάλιστα δημόσια πρέπει να σταματά στο κατώφλι της δικαιοσύνης"...

Ενώ αντίθετα θα έπρεπε να επιζητείται να είναι πάντα ανοικτός και δημόσιος ο σχολιασμός προκειμένου να ΑΠΑΝΤΗΘΕΙ με ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ και ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ.

Η κρίση και καταδίκη της ενέργειας του "σχολιασμού" (ακόμη και του άκομψου ή και του κακοπροαίρετου) - όχι η κρίση "επί της ουσίας του σχολίου" - είναι θέση που σημαίνει ΦΙΜΩΣΗ και είναι ακραία αντιδημοκρατική, ειδικά επειδή προέρχεται από έναν θεσμό - προπύργιο της δημοκρατίας, και αποτελεί έκπτωση του θεσμού (κατρακύλα στην πιο λαϊκή...)!

Κάποιοι που με στόμφο, πήραν θέση απέναντι σε ένα "ανοικτό, δημόσιο, σχόλιο" και το "καταγγέλλουν ως ωμή παρέμβαση στο έργο της Ελληνικής Δικαιοσύνης" (χρησιμοποιώ την ακριβή φρασεολογία που χρησιμοποιήθηκε από έναν κορυφαίο στην ακρίβεια της χρήσης του λόγου, δικαστή) θα μπορούσαν απλά - ως ήρεμη δύναμη - να το απαντήσουν εξίσου άμεσα και δημόσια "βάζοντας στη θέση του" τον "αναιδή" σχολιαστή αντί υποκριτικά να ζητούν την παραίτηση του...

Η δικαιοσύνη έχει στο παρελθόν με σθένος και επιχειρήματα καταφέρει να αντιμετωπίσει πολύ σκληρότερους χειρισμούς και πραγματικές "ωμές παρεμβάσεις" (οι οποίες - ας μην κρυβόμαστε - δεν γίνονται από δημόσια βήματα) και τότε, η δικαιοσύνη διέσωσε αξίες και κράτησε την κοινωνία στα πόδια της σε κρίσιμες καμπές...

Δεν γίνονται πια αυτά και με λόγο που υπεκφεύγει της ουσίας με τυπικές λεκτικές διατυπώσεις, με φραστικά πυροτεχνήματα και επιχειρήματα που όλο και περισσότερο "σχοινοβατούν" την δικαιοσύνη μας την "κονταίνουμε" τόσο...