Χριστουγεννιάτικο Παραμύθι: «ΤΟ ΤΡΑΙΝΟ! 6-12ου»

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πόλη όχι πολύ διαφορετική από τη δική σου και σε μια εποχή όχι αλλιώτικη από τη σημερινή, ζούσε ένα μικρό παιδί που δεν έμοιαζε με όλα τα άλλα! Όλα τα άλλα παιδάκια ήθελαν να είναι σουπερ-ήρωες, ο Σπάιντερμαν, ο Μπάτμαν, οι Απίθανοι, ο Μπαζ-λαϊτγίερ! Ο μικρός μας φίλος δεν ήθελε να είναι τίποτα από όλα αυτά! Ήθελε να είναι τραίνο! Ναι, καλά ακούσατε! Όχι μηχανοδηγός, ούτε τεχνίτης, αλλά τραίνο… Σκεφτόταν ότι έτσι, θα μπορούσε να παίρνει πάνω του χιλιάδες κόσμου, ανθρώπους που ο καθένας είχε τη δική του ιστορία και τα δικά του όνειρα για το μέλλον και να τους πηγαίνει στον προορισμό τους! Θα συμμετείχε έτσι, στο όνειρο του καθενός! Έστω και για λίγο, θα γινόταν κομμάτι του ονείρου τους, αλλά και της ζωής τους, χωρίς όμως να τους δεσμεύει… χωρίς να παίρνει κομμάτι από την ελευθερία τους! Θα γινόταν ένα κομμάτι της ιστορίας του καθενός, διακριτικό κι ευγενικό που δε θα εισχωρούσε και δε θα βεβήλωνε τα όνειρά τους! Αυτό ήταν που τον γοήτευε!

Ήταν εποχή Χριστουγέννων και οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί, για να ακούσουν τις ευχές και τις προσδοκίες όλων των παιδιών του κόσμου. Τα παιδιά το αισθάνονταν κι εύχονταν όλο και περισσότερο, για παιχνίδια και για χαρές, κι ο μικρός μας φίλος, για άλλη μια φορά, ευχήθηκε να ήταν τραίνο, και οι ουρανοί ήταν ανοικτοί…

Περπατούσε στους γνώριμους δρόμους της πόλης του, που δε διαφέρει πολύ από τη δική σου, μαζί με μια παρέα φίλων και έτσι, χωρίς να το πολυκαταλάβει, βρέθηκε να κοιτάζει τα πάντα από ψιλά!

Είδε κόσμο να μαζεύεται γύρω από το σώμα του, που μέσα σε μια στιγμή, είχε μετασχηματισθεί σε τραίνο! Είδε χιλιάδες ανθρώπους να συνωστίζονται για να επιβιβασθούν στο τραίνο αυτό… Προσδοκίες, όνειρα, επιδιώξεις… δικές τους, υστερόβουλες, προσωπικές ή συλλογικές, με βιαιότητα σκαρφάλωναν στα βαγόνια του χωρίς να λογαριάζουν και πολύ το τραίνο… Φώναζαν, κραύγαζαν, όσοι είχαν ανέβει, προς το πλήθος της αποβάθρας, καλώντας όλο και περισσότερους επάνω. Να αδράξουν την ευκαιρία και να ανέβουν, για τη διαδρομή που έθεταν ως σκοπό… Το υπερφόρτωσαν το τραίνο… το διέλυσαν με την εγωιστική κι αυτάρεσκη συμπεριφορά τους, σκίζοντας, πάνω στη φούρια τους, τα όμορφα και προσεγμένα καθίσματά του, σπάζοντας τα παράθυρα και τις πόρτες του, καταστρέφοντάς και απογυμνώνοντάς το… Βεβηλώνοντάς το… Εκατοντάδες αντικρουόμενες και υστερόβουλες προθέσεις και χιλιάδες άβουλοι, παρασυρμένοι και παραζαλισμένοι επιβάτες… Μεγάλοι, που έσερναν πίσω τους τσούρμο τα παιδιά…

Ο μικρός φίλος μας απέστρεψε το βλέμμα του από το τρισάθλιο θέαμα της βεβήλωσης. Δεν ήθελε πια να είναι τραίνο, όχι! Αν αυτό είναι τραίνο, τότε, ποτέ στη ζωή του δεν ήθελε να είναι τραίνο! Η ευγένεια και η διακριτικότητα,  η αθωότητά της παιδικής του ψυχής δε μπορούσε να έχει γίνει, από τη μια στιγμή στην άλλη, ένα υπερφορτωμένο, ξεχαρβαλωμένο τραίνο που αγκομαχούσε σε μια διαδρομή, με το στανιό, προς τις υστερόβουλες επιδιώξεις χιλιάδων επιβατών! Χιλιάδων, που ακάλεστοι, καιροσκόποι και τυχαίοι, χωρίς κόστος, χωρίς κόπο, χωρίς εισιτήριο, είχαν σκαρφαλώσει στα βαγόνια του!

Όχι, ποτέ στη ζωή του δεν ήθελε να είναι τέτοιο τραίνο! Η ευχή του είχε παρεξηγηθεί!

Ευχήθηκε τότε την ευχή όλων των παιδιών του κόσμου… Την πιο απλή ευχή! Ευχήθηκε να μπορούσε να γυρίσει στην αγκαλιά των δικών του… Οι ουρανοί όμως είχαν κλείσει…

Απελπισμένος ευχήθηκε ένα μόνο… Ησυχία…

Όμως είχε τόσο θόρυβο που κανείς δε μπορούσε πια να ακούσει…

(Η ιστορία είναι φανταστική, προϊόν μυθοπλασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα και ανθρώπους είναι τυχαία ή προϊόν της σκέψης του αναγνώστη!)




ArchOikos __