Γιατί δεν αξίζουμε τη μοίρα της Ισλανδίας;;;

Είμαστε η χώρα όπου "ανακαλύφθηκε" η δημοκρατία...
Άραγε δεν είμαστε ικανοί για μια μοίρα σαν αυτή της Ισλανδίας;;;

A story missing from our media: Iceland's on-going revolution SATURDAY, 27 AUGUST 2011, by Deena Stryker An Italian radio program's story about Iceland’s on-going revolution is a stunning example of how little our media tells us about the rest of the world. We may remember that at the start of the 2008 financial crisis, Iceland literally went bankrupt. The reasons were mentioned only in passing, and since then, this little-known member of the European Union fell back into oblivion. As one European country after another fails or risks failing, imperiling the Euro, with repercussions for the entire world, the last thing the powers that be want is for Iceland to become an example. Here's why: Five years of a pure neo-liberal regime had made Iceland, (population 320 thousand, no army), one of the richest countries in the world. In 2003 all the country’s banks were privatised, and in an effort to attract foreign investors, they offered on-line banking whose minimal costs allowed them to offer relatively high rates of return. The accounts, called IceSave, attracted many UK and Dutch small investors. But as investments grew, so did the banks’ foreign debt. In 2003 Iceland’s debt was equal to 200 times its GNP, but in 2007, it was 900 percent. The 2008 world financial crisis was the coup de grace. The three main Icelandic banks, Landbanki, Kapthing and Glitnir, went belly up and were nationalised, while the Kroner lost 85% of its value with respect to the Euro. At the end of the year Iceland declared bankruptcy. Contrary to what could be expected, the crisis resulted in Icelanders recovering their sovereign rights, through a process of direct participatory democracy that eventually led to a new Constitution. But only after much pain. Geir Haarde, the Prime Minister of a Social Democratic coalition government, negotiated a two million one hundred thousand dollar loan, to which the Nordic countries added another two and a half million. But the foreign financial community pressured Iceland to impose drastic measures. The FMI and the European Union wanted to take over its debt, claiming this was the only way for the country to pay back Holland and Great Britain, who had promised to reimburse their citizens. Protests and riots continued, eventually forcing the government to resign. Elections were brought forward to April 2009, resulting in a left-wing coalition which condemned the neoliberal economic system, but immediately gave in to its demands that Iceland pay off a total of three and a half million Euros. This required each Icelandic citizen to pay 100 Euros a month (or about $130) for fifteen years, at 5.5% interest, to pay off a debt incurred by private parties vis a vis other private parties. It was the straw that broke the reindeer’s back. What happened next was extraordinary. The belief that citizens had to pay for the mistakes of a financial monopoly, that an entire nation must be taxed to pay off private debts was shattered, transforming the relationship between citizens and their political institutions and eventually driving Iceland’s leaders to the side of their constituents. The Head of State, Olafur Ragnar Grimsson, refused to ratify the law that would have made Iceland’s citizens responsible for its bankers’ debts, and accepted calls for a referendum. Of course the international community only increased the pressure on Iceland. Great Britain and Holland threatened dire reprisals that would isolate the country. As Icelanders went to vote, foreign bankers threatened to block any aid from the IMF. The British government threatened to freeze Icelander savings and checking accounts. As Grimsson said: “We were told that if we refused the international community’s conditions, we would become the Cuba of the North. But if we had accepted, we would have become the Haiti of the North.” (How many times have I written that when Cubans see the dire state of their neighbor, Haiti, they count themselves lucky.) In the March 2010 referendum, 93% voted against repayment of the debt. The IMF immediately froze its loan. But the revolution (though not televised in the United States), would not be intimidated. With the support of a furious citizenry, the government launched civil and penal investigations into those responsible for the financial crisis. Interpol put out an international arrest warrant for the ex-president of Kaupthing, Sigurdur Einarsson, as the other bankers implicated in the crash fled the country. But Icelanders didn't stop there: they decided to draft a new constitution that would free the country from the exaggerated power of international finance and virtual money. (The one in use had been written when Iceland gained its independence from Denmark, in 1918, the only difference with the Danish constitution being that the word ‘president’ replaced the word ‘king’.) To write the new constitution, the people of Iceland elected twenty-five citizens from among 522 adults not belonging to any political party but recommended by at least thirty citizens. This document was not the work of a handful of politicians, but was written on the internet. The constituent’s meetings are streamed on-line, and citizens can send their comments and suggestions, witnessing the document as it takes shape. The constitution that eventually emerges from this participatory democratic process will be submitted to parliament for approval after the next elections. Some readers will remember that Iceland’s ninth century agrarian collapse was featured in Jared Diamond’s book by the same name. Today, that country is recovering from its financial collapse in ways just the opposite of those generally considered unavoidable, as confirmed yesterday by the new head of the IMF, Christine Lagarde to Fareed Zakaria. The people of Greece have been told that the privatization of their public sector is the only solution. And those of Italy, Spain and Portugal are facing the same threat. They should look to Iceland. Refusing to bow to foreign interests, that small country stated loud and clear that the people are sovereign. That’s why it is not in the news anymore.

Μία ιστορία που λείπει από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης: Η εν εξελίξει Επανάσταση της Ισλανδίας!!! Σάββατο, 27 Αυγούστου 2011, από την Deena Stryker Το γεγονός ότι κατ' ουσίαν μόνο μια ιταλική ραδιοφωνική εκπομπή αναφέρθηκε στην "εν εξελίξει Ισλανδική Επανάσταση" είναι τρανό παράδειγμα του πόσο περιορισμένη δημοσιογραφική κάλυψη στα παγκόσμια media υπάρχει στο θέμα αυτό! Ίσως θυμόμαστε ότι στις αρχές της Κρίσης του 2008 η Ισλανδία κυριολεκτικά "πτώχευσε"! Οι αιτίες αναφέρθηκαν μόνο εν τάχει (δεν αναλύθηκαν ποτέ) και έκτοτε το λίγο-γνωστό αυτό μέλος της ΕΕ έπεσε στη λήθη. Καθώς η μία μετά την άλλη οι Ευρωπαϊκές χώρες χρεοκοπούν ή κινδυνεύουν σοβαρά, θέτοντας σε κίνδυνο και το Ευρώ, με παγκόσμιο αντίκτυπο, το τελευταίο που θα αποζητούσαν ποτέ οι δυνάμεις είναι η Ισλανδία να αποτελέσει παράδειγμα... Και να γιατί: Πέντε μόνο χρόνια καθαρής νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης οδήγησαν την Ισλανδία (με πληθυσμό μόλις 320.000 και καθόλου στρατό) να γίνει μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Το 2003 όλες οι τράπεζες της χώρας ιδιωτικοποιήθηκαν και σε μια προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδυτών προσέφεραν ευρέως on-line τραπεζικές υπηρεσίες, το χαμηλό κόστος των οποίων τους έδωσε τη δυνατότητα να προσφέρουν υψηλότερα ποσοστά απόδοσης. Οι λογαριασμοί ονομάζονταν IceSave και προσέλκυσαν πλήθος Βρετανών και Ολλανδών μικροεπενδυτών, όμως καθώς οι επενδύσεις αυξάνονταν, τόσο αυξανόταν και το εξωτερικό χρέος των τραπεζών. Το 2003 το χρέος της Ισλανδίας ισούτο με 200% του ΑΕΠ όμως το 2007 είχε φτάσει στο 900%! Η παγκόσμια κρίση του 2008 ήταν το ξεχείλισμα στο ποτήρι. Οι τρεις κυριότερες τράπεζες της Ισλανδίας Landbanki, Kapthing και Glitnir, κατέρρευσαν και κρατικοποιήθηκαν ενώ το Kroner έχασε το 85% της αξίας του σε σχέση με το Ευρώ. Στο τέλος του έτους η Ισλανδία κήρυξε "πτώχευση". Σε αντίθεση με κάθε αναμενόμενο η κρίση απετέλεσε αφορμή οι Ισλανδοί να ανακτήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα μέσω μιας διαδικασίας άμεσα συμμετοχικής δημοκρατίας που τελικά οδήγησε και σε ένα νέο Σύνταγμα. Όμως τούτη ήταν μια επίπονη μετάβαση. Αρχικά ο Geir Haarde, πρωθυπουργός μιας Σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης συνασπισμού διαπραγματεύθηκε ένα δάνειο δύο εκατομμυρίων εκατό χιλιάδων δολαρίων στο οποίο οι Σκανδιναβικές χώρες προσέθεσαν άλλα δυόμισι εκατομμύρια. Όμως η διεθνής οικονομική κοινότητα πίεσε την Ισλανδία να υιοθετήσει δραστικά μέτρα. Το ΔΝΤ και η ΕΕ επεδίωξαν να αναλάβουν το χρέος με τον ισχυρισμό ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να ξεπληρωθούν η Ολλανδία και η Μεγάλη Βρετανία που είχαν δεσμευτεί να αποζημιώσουν τους πολίτες τους. Διαδηλώσεις και ταραχές συνεχίστηκαν, επιτυγχάνοντας τελικά την παραίτηση της κηβέρνησης. Οι εκλογές που ακολούθησαν τον Απρίλιο το 2009 έφεραν ένα συνασπισμό δυνάμεων της αριστεράς που καταδίκασε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα όμως ενέδωσε χωρίς αντίσταση στις απαιτήσεις του συστήματος να αποπληρώσει η Ισλανδία το σύνολο των τρεισήμισι εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό αναλογούσε σε επιβάρυνση κάθε πολίτη της Ισλανδίας με 100 ευρώ το μήνα για 15 χρόνια με επιτόκιο 5,5% προκειμένου να πληρωθεί ένα χρέος ιδιωτών προς ιδιώτες. Ήταν το χτύπημα που συνέθλιβε τη ραχοκοκαλιά της λειτουργίας της χώρας. Αυτό που επακολούθησε ήταν ασύλληπτο. Η εμφανιζόμενη ως κρατούσα άποψη ότι οι πολίτες θα έπρεπε να πληρώσουν για τα σφάλματα ενός οικονομικού μονοπωλίου, ότι ένα ολόκληρο έθνος θα φορολογήτο προκειμένου να πληρωθούν ιδιωτικά χρέη κατέρρευσε, μετασχηματίζοντας ριζικά τη σχέση πολιτών και πολιτειακών θεσμών φέρνοντας τελικά ως αποτέλεσμα οι Ισλανδοί ηγέτες να συμπαρασταθούν στους ψηφοφόρους τους. Ο Πρόεδρος της χώρας Olafur Ragnar Grimsson, αρνήθηκε να επικυρώσει το νόμο που θα όριζε του Ισλανδούς υπεύθυνους για τα χρέη των τραπεζιτών τους και αποδέχθηκε τις εκκλήσεις για δημοψήφισμα. Φυσικά η διεθνής κοινότητα απλά αύξησε τις πιέσεις στην Ισλανδία. Η Μεγάλη Βρετανία και η Ολλανδία απείλησαν με αντίποινα που θα απομόνωναν τη χώρα. Ενώσω οι Ισλανδοί προσέρχονταν να ψηφίσουν οι ξένοι τραπεζίτες απειλούσαν να μπλοκάρουν κάθε βοήθεια από το ΔΝΤ. Η Βρετανική κυβέρνηση απείλησε να παγώσει τις καταθέσεις Ισλανδών στη χώρα της. Όπως ο Πρόεδρος Grimsson είπε: "Μας είπαν πως αν αρνούμασταν τους όρους της διεθνούς κοινότητας θα γινόμασταν η Κούβα του Βορρά. Όμως αν είχαμε δεχθεί θα είχαμε μεταβλήθεί στη Αϊτή του Βορρά." (Σχόλιο της δημοσιογράφου: Πόσες φορές δεν έχω γράψει πως όταν οι Κουβανοί λέπεουν τη δεινή κατάσταση των γειτόνων τους στην Αϊτή θεωρούν τους εαυτούς τους τυχερούς). Το Μάρτιο του 2010 το δημοψήφισμα με 93% ψήφισε κατά της αποπληρωμής του χρέους. Το ΔΝΤ άμεσα πάγωσε το δανεισμό όμως η επανάσταση (που σε αντίθεση με... άλλες επαναστάσεις δεν προβλήθηκε τηλεοπτικά από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ), δεν μπορούσε να ανακοπεί. Με τη στήριξη των ασυγκράτητων πολιτών η κυβέρνηση κίνησε διαδικασίες εντοπισμού και καταλογισμού των πολιτικών και ποινικών ευθυνών κατά των υπαιτίων της οικονομικής κρίσης. Η Interpol εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον πρώην πρόεδρο της τράπεζας Kapthing, Sigurdur Einarsson, καθώς και για άλλους εμπλεκόμενους τραπεζίτες που μετά τη συντριβή είχαν εγκαταλείψει τη χώρα. Όμως οι Ισλανδοί δεν αρκέστηκαν σε αυτό. Αποφάσισαν να συντάξουν ένα νέο Σύνταγμα που θα αποδέσμευε τη χώρα από την υπέρμετρη επιρροή της διεθνούς οικονομίας και του εικονικού χρήματος. (Το ισχύον Σύνταγμα είχε συνταχθεί κατά την ανεξαρτητοποίηση της χώρας από τη Δανία το 1918 και διέφερε από το Δανέζικο Σύνταγμα μόνο στην αντικατάσταση του όρου "βασιλιάς" από τον όρο "πρόεδρος".) Για τη σύνταξη του νέου Συντάγματος ο λαός της Ισλανδίας εξέλεξε 25 πολίτες μεταξύ 522 ενηλίκων υποψηφίων για τους οποίους μόνοι δεσμευτικοί όροι ήταν να μην ανήκουν σε καμία πολιτική παράταξη αλλά τουλάχιστον 30 συμπολίτες τους να συστήνουν την υποψηφιότητά τους. Το κείμενο δεν προέκυψε από μια ομάδα πολιτικών, αλλά συντάχθηκε κυριολεκτικά στο διαδίκτυο. Οι εκλεγμένοι συντάκτες του το συνέτασσαν σε διαδικτυακές ανοικτές συναντήσεις σε πραγματικό χρόνο και όλοι οι πολίτες είχαν πρόσβαση σχολιασμού και συστάσεων καθώς το κείμενο διαμορφωνόταν μπροστά στα μάτια τους. Αποτέλεσμα αυτής της άμεσα συμμετοχικής δημοκρατικής διαδικασίας είναι ένα Σύνταγμα που θα υποβληθεί για την τελική επικύρωσή του στο κοινοβούλιο της χώρας που θα προκύψει μετά τις επόμενες εκλογές. Όσοι γνωρίζουν την ιστορία της Ισλανδίας θα αναγνωρίσουν τις αναλογίες προς την περίοδο της αγροτικής κατάρρευσης της χώρας. Σήμερα, η χώρα ανανήπτει από την οικονομική της κατάρρευση με τους ακριβώς αντίθετους τρόπους προς αυτούς που κατά γενική παραδοχή θεωρούνταν αναπόφευκτοι, όπως επιβεβαιώνει το ίδιο το ΔΝΤ, μέσω της νέας του Προέδρου Christine Lagarde σε δηλώσεις της στον Fareed Zakaria. Στο λαό της Ελλάδας ελέχθη ότι το πέρασμα κάθε τι δημόσιου στο ιδιωτικό τομέα αποτελεί τη μοναδική λύση. Την ίδια απειλή αντιμετωπίζουν η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Θα έπρεπε να εστιάσουν στην Ισλανδία. Αρνούμενη να υποκύψει στα εξωτερικά συμφέροντα, αυτή η μικρή χώρα δήλωσε ξεκάθαρα ότι ο λαός της είναι κυρίαρχος. Γι αυτό το λόγο σήμερα απουσιάζει από τα Ειδησιογραφικά Δελτία παγκοσμίως...

Το κείμενο αυτό (που αυτούσιο αναδημοσιεύεται στην αριστερή στήλη για να μην υπάρξουν αμφισβητήσεις στην απόδοση στα Ελληνικά) είναι ένα άρθρο δημοσιευμένο στο NewsNetScotland στο link:

http://www.newsnetscotland.com/index.php/scottish-news/3057-a-story-missing-from-our-media-icelands-on-going-revolution.html.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι η περίπτωση Ελλάδας και Ισλανδίας είναι ίδιες,όμως, υπάρχει ένα κρίσιμο ουσιώδες σημείο στην ιστορία της Ισλανδίας που θα έπρεπε να έχει αφυπνίσει τουλάχιστον του Έλληνες πολιτικούς. Το ουσιώδες σημείο είναι η αξιοποίηση τις ισχύος της λαϊκής βούλησης ως μέσου, όχι μόνον πίεσης, αλλά και επίτευξης σημαντικών στόχων επ' ωφελεία της χώρας!

Το ζήσαμε από "σφάλμα" του ΓΑΠ το καλοκαίρι για μια-δυο ώρες όπου υπό τον φόβο πτώσης της κυβέρνησης οι δανειστές μας επέσπευδαν την εκταμίευση της 5ης δόσης με αγωνία να μη χάσουν την... παρτίδα. Το "μάζεψε" μετά ο ΓΑΠ και τους διέσωσε... Διέσωσε την παρτίδα αντί για την πατρίδα (ίσως φταίνε τα κακά Ελληνικά του...).

Στη χώρα μας οι πολιτικοί δεν αξιοποιούν, εδώ και πολύ καιρό, τη ισχύ της λαϊκής βούλησης, αλλά αντίθετα την περιπαίζουν, την εξαπατούν και την υφαρπάζουν με ψεύδη και απατηλά μέσα!

Στην πραγματικότητα ουδείς ενδιαφέρεται να γίνει εκφραστής της πραγματικής βούλησης του λαού επαναφέροντας τη χώρα στο δρόμο της δημοκρατίας και της ανασυγκρότησης.

Ο λαός έχει σαφώς και ρητά εκφράσει τη βούλησή του, ήδη από τις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές το Φθινόπωρο του 2010.

Τότε ο ΓΑΠ, υποκατάστατο πρωθυπουργού, δήλωσε ότι οι εκλογές είναι δημοψήφισμα για το Μνημόνιο.

Το Μνημόνιο σαφώς και απερίφραστα καταδικάστηκε από σύσσωμο τον Ελληνικό λαό. Το ποσοστό όσων καταδίκασαν το σύνολο του πολιτικού συστήματος και δεν προσήλθαν να ψηφίσουν ανεβάζοντας την αποχή σε πρωτοφανή για την Ελλάδα επίπεδα (που αποδεικνύουν το "συνειδητό" της επιλογής), το ποσοστό των ηθελημένων "άκυρων" και των "λευκών" που εξέφρασαν όσους προσήλθαν στις κάλπες μόνο και μόνο για να "αποδοκιμάσουν" έμπρακτα και τέλος τα ποσοστά όσων παρατάξεων είχαν αποδεχθεί την πρόκληση του ΓΑΠ ότι οι εκλογές θα λειτουργήσουν σαν δημοψήφισμα για το Μνημόνιο και είχαν ταχθεί τότε ρητά "κατά του Μνημονίου"... όλα αυτά τα ποσοστά... αν αθροιστούν υπερβαίνουν το 70, 75%!!!

Ποιος είναι ο κοινός τόπος σύμπτωσης όλων αυτών των τρόπων πολιτικής έκφρασης όλων αυτών των ψηφοφόρων;;; Η κατηγορηματική καταδίκη του Μνημονίου!!!

Έκτοτε πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει προς το δυσμενές. Η αγνόηση της βούλησης του Ελληνικού λαού όμως αποτελεί το ασυγχώρητο σημείο διάρρηξης της σχέσης των πολιτικών (και ειδικά των κυβερνητικών πολιτικών) με το λαό!!!

Ο λαός υπό αυτές τις συνθήκες δεν ξεχνά και δε συγχωρεί...

Υπάρχουν πολιτικοί να ακούσουν;

Θα αναλάβουν να επαναφέρουν τη χώρα από την εκτροπή του Φθινοπώρου του 2010;

Θα αποκατασταθεί η δημοκρατία και θα υπάρξει ξανά αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση του τόπου;

Θα αξιοποιήσει επιτέλους κάποιος την απίστευτη ισχύ της λαϊκής βούλησης;;;!!!

Ακούει κανείς;;;...

(anoikta-pedia.blogspot.com)

ArchOikos_____________