Ιστορίες θερινής νυκτός...
Αυτή η νυχτοπεταλούδα έμενε μέρες κολλημένη - ανενόχλητη - κάπου στον τοίχο.
Αυτή η νυχτοπεταλούδα έμενε μέρες κολλημένη - ανενόχλητη - κάπου στον τοίχο.
Ισορροπούσε με τα φτερά ανοιχτά σε επαφή με την κατακόρυφη επιφάνεια και με την κοιλιά και τα πόδια στραμμένα στο κενό μπροστά της.
Μέγεθος λιγότερο από το νύχι του χεριού μου...
Την 2η ή 3η μέρα μου κίνησε την περιέργεια - είπα, ψόφησε κι έχει μείνει εκεί κολλημένη - και την άγγιξα ελαφρά και τότε ενοχλημένη - και καθόλου ψόφια - κούνησε τα φτερά της για να ξανακολλήσει στον τοίχο λίγα εκατοστά πιο χαμηλά... με το ίδιο περίεργο στυλ που αψηφούσε τη βαρύτητα!
Έμεινε εκεί... δυο εκατοστά μόνο από το τεράστιο χέρι που την είχε παρενοχλήσει, λες προσηλωμένη στο απέραντο - για την δική της κλίμακα - χάσμα που ανοιγόταν μπροστά της, του... 4x5 δωματίου. Από εκεί να συνεχίζει να παρακολουθεί τα πηγαιν-έλα μας απόλυτα αποστασιοποιημένη, αμέτοχη αλλά και ατρόμητη... Όπως έκανε ήδη εδώ και τρία 24ωρα...
Είπα, είναι το πρότυπο του ρεπόρτερ-δημοσιογράφου... ατρόμητη στο χάος, ανεπηρέαστη κι επίμονη παρατηρητής.
Πήρα το κινητό και της έβγαλα 2 φωτογραφίες με φλας που δεν φάνηκε να την ενοχλεί καθόλου.
Είδα τη φωτό αυτού του ζωυφίου που δεν έφτανε να γεμίσει ούτε την επιφάνεια του νυχιού του αντίχειρά μου... Η αλλαγή της κλίμακας που επιτύγχανε το close-up της φωτογραφίας άλλαζε απίστευτα την εικόνα της...
Ιδού λοιπόν μια νυχτοπεταλούδα που κοιτά προς το χάσμα και την θέα που της προσφέρει κι όχι προς τον τοίχο... και την ασφάλεια που παρέχει... κι ωστόσο παραμένει... σεμνή και ταπεινή.
ArchOikos_________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κόσμιος σχολιασμός είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτος.