Τότε που γεννήθηκες εσύ… Ήμουν εκεί και σε είδα να βγαίνεις με αγώνα μέσα από την κοιλιά της μαμάς.
Βγήκες και η ζωή θριάμβευε μπροστά στα μάτια μου. Το λουσμένο από τα υγρά της γέννας κεφαλάκι με το μικρό σωματάκι, που πάσχισε μαζί με τη μαμά για να ανοίξει το δρόμο του και να βρει τη θέση του μέσα στον κόσμο μας, τώρα καταλάμβανε με νεύρο το χώρο του και ακτινοβολούσε διάθεση για ζωή!
Λίγες μόνο μέρες μετά, ενώ σέρφαρα στο internet, έπεσα σε ειδησεογραφικά sites που πληροφορούσαν για έναν βομβαρδισμό που είχε μόλις ξεκινήσει σε κάποια περιοχή του κόσμου (δε χρειάζεται να πω ποια ούτε ποιος βομβάρδιζε ποιόν…) και είδα αυτή τη φωτογραφία…
Ποτέ δεν κατάφερα να βρω περιγραφή ή λεζάντα, αλλά αυτό που εγώ είδα σ’ αυτήν ήταν ένα νεογέννητο, σαν κι εσένα, γλυκύτατο μωρό, που μόλις είχε βγει από την κοιλιά της μάνας του και το κρατούσε ο γιατρός όπως κι εσένα λίγες μέρες πριν, όμως… νεκρό… με μια τρύπα στην πλάτη. Μια τρισάθλια, φρικτή, μαύρη τρύπα που είχε ξεριζώσει την ζωή του και είχε αφήσει το κορμάκι άψυχο, μικρό αγαπημένο κουφαράκι, ανήμπορο και… ανύπαρκτο. Το θαύμα της ζωής που κυνικά τσαλαπατήθηκε πριν ακόμη γεννηθεί!
Για εμένα που είχα τόσο πρόσφατο το θαύμα της γέννησής σου, παιδί μου, αυτή η εικόνα έχει χαραχθεί μέσα μου σα σκληρό μάθημα για το πόσο ανύπαρκτες είναι οι όποιες δικαιολογίες και τα όποια επιχειρήματα!
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες, δεν υπάρχουν επιχειρήματα, δεν υπάρχουν αριθμοί, δεν υπάρχει αποδεκτό κόστος που να μετριέται σε παιδιά και στις μικρές ψυχές τους που ούτως ή άλλως θα μολύνουμε για να τα κάνουμε άξιους ενήλικες, συνεχιστές μας και… σαν τα μούτρα μας!
Συγχώρα με παιδί μου για τον κόσμο…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κόσμιος σχολιασμός είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτος.